woensdag 4 januari 2012

bibsen, kontjes en achterwerken

Het gevaar bestaat dat deze column mijn laatste is. Wellicht word ik gearresteerd wegens het verspreiden van kinderporno. Ik wil het namelijk graag even hebben over billetjes. En dan met name kinderbilletjes.

De manie is weer opgelaaid door een recent bezoek bij vrienden waar mijn schaamteloze honger weer voor een poosje werd gestild. Hun jongste rende regelmatig heen en weer in zijn blootje en de middelste trok zonder gene in de keuken een droge broek aan na het buiten spelen. Ik kon ze wel opvreten. Twee paar billetjes.
Ik hoef er niet aan te zitten en heb er ook geen fantasieën bij. Ik voel niet aan billetjes. Mijn fetisj houdt op bij kijken. Ik kan er niets aan doen. Het begon jaren en jaren terug. Op de televisie zapte ik langs reclames. Daar zag ik haar voor het eerst. Een klein meisje met rode krullen rende in haar blote kontje naar buiten. Haar moeder lachte vertederd met de luier in haar handen. Het meisje keek nog een keer om. Ze had kuiltjes in haar wangen en kuiltjes in haar billen. Vandaag de dag wordt zo’n reclame meteen van de buis gehaald maar toen zag het er zo schattig uit dat ik het meisje ter plekke had willen adopteren. Het heeft gewoon iets, van die mollige spekbeentjes met daarboven twee zachte bobbeltjes die zo lief waggelen. De uitwaaierende Zwitsal-lucht is dan een soort van finishing touch van schattigheid.

Het doet me pijn dat een dergelijke reclame vroeger maandenlang uitgezonden kon worden en nu zo’n “no-go” is. We glimlachten erbij en iedereen begreep de boodschap van de makers. Het leven is in drie decennia beschamend verhard. Een fotootje nemen van een lachende peuter bij een zandkasteel eindigt in een bezoekje van de strandpolitie. Ik lees over de ergste daden. Kinderen die geen kind meer kunnen zijn. Ouders altijd alert. Mijn kleine geneugte is bijna iets vies geworden.

6 opmerkingen:

  1. Ik heb zelf niet zo'n schattigheid factor in me. Kan best vertederd naar een klein hummeltje kijken maar mijn (helemaal niet vieze, ik zeg het er maar even bij) belangstelling is opgehouden nadat mijn kinderen die leeftijd ontgroeid waren.
    Bepaalde zaken 'kunnen' niet meer om de daadwerkelijke viezeriken niet meer in de kaart te spelen. Daar ben jij niet één van. Niet elke blik naar onschuldige billen van een kind is natuurlijk verdacht. Ik vermoed daarom maar zo dat jij gewoon gezellig door blijft schrijven.
    S van VF

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Kleine kinderbilletjes. Wij hebben er videobanden mee vol staan. Zo rond de kerst komen ze tevoorschijn. Kleine ik bloot rondrennend in de tuin, de twee zusjes samen bloot in bad. Een grote blote billenparade. Al vertederend kijkend denken we inderdaad soms hardop: dit zou nu echt niet meer kunnen. Je reinste kinderporno. Zonde dat zoiets onschuldigs nu als iets slechts wordt gezien. Zou je ook opgepakt kunnen worden met een voorliefde voor zwitsalbodylotion? Ik hoop het niet. Anders hoop ik in ieder geval dat ik ergens naast jou in een cel mag komen te zitten.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Die laatste alinea is helemaal waar. We slaan een beetje door, maar ja, wie is er nog zeker van de grens tussen goed en kwaad?
    In vind je trouwens goed in het maken van slotzinnen. Het zijn vaak kleine pakketjes met een veelomvattende inhoud. Knap.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Helemaal eens met Susanne. Al is het mijn eerste keer dat ik iets van je lees. Wel erg sterk geschreven en helaas zijn er nou eenmaal altijd mensen die bepaalde dingen die eerst als normaal werden beschouwt, twijfelachtig maken.

    JD

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Kinderbilletjes zijn prachtig, maar in de vroegere luiertijd waren ze echt niet zo prachtig, niks pampers, alleen lopen als een kalkoen , gillen als een kalkoen en wijdbeens lopen met die chocoladebroek!!!!

    "Zonnebloem"

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb fotoalbums vol met mijn eigen kinderbilletjes. En als dan je nieuwe vriend komt, en je moeder de fotoalbums vol met dat soort foto's tevoorschijn haalt, dan zou je willen dat die verharding van de maatschappij een 20 jaar eerder had plaatsgevonden. :-D

    Maar over het geheel genomen heb je natuurlijk gelijk. Niks kan meer tegenwoordig, overal moet je bij nadenken of het "wel mag" en "wel gepast is". Mooi geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.