De manie is weer opgelaaid door een recent bezoek bij vrienden waar mijn schaamteloze honger weer voor een poosje werd gestild. Hun jongste rende regelmatig heen en weer in zijn blootje en de middelste trok zonder gene in de keuken een droge broek aan na het buiten spelen. Ik kon ze wel opvreten. Twee paar billetjes.
Ik hoef er niet aan te zitten en heb er ook geen fantasieën bij. Ik voel niet aan billetjes. Mijn fetisj houdt op bij kijken. Ik kan er niets aan doen. Het begon jaren en jaren terug. Op de televisie zapte ik langs reclames. Daar zag ik haar voor het eerst. Een klein meisje met rode krullen rende in haar blote kontje naar buiten. Haar moeder lachte vertederd met de luier in haar handen. Het meisje keek nog een keer om. Ze had kuiltjes in haar wangen en kuiltjes in haar billen. Vandaag de dag wordt zo’n reclame meteen van de buis gehaald maar toen zag het er zo schattig uit dat ik het meisje ter plekke had willen adopteren. Het heeft gewoon iets, van die mollige spekbeentjes met daarboven twee zachte bobbeltjes die zo lief waggelen. De uitwaaierende Zwitsal-lucht is dan een soort van finishing touch van schattigheid.Het doet me pijn dat een dergelijke reclame vroeger maandenlang uitgezonden kon worden en nu zo’n “no-go” is. We glimlachten erbij en iedereen begreep de boodschap van de makers. Het leven is in drie decennia beschamend verhard. Een fotootje nemen van een lachende peuter bij een zandkasteel eindigt in een bezoekje van de strandpolitie. Ik lees over de ergste daden. Kinderen die geen kind meer kunnen zijn. Ouders altijd alert. Mijn kleine geneugte is bijna iets vies geworden.
