vuurwerk

De actie van Serious Request - een landelijke inzameling waarbij radiopresentatoren tegen betaling plaatjes draaien vanuit een glazen huis - heeft dit jaar 12 miljoen euro opgebracht. Al het geld wordt gedoneerd aan het Rode Kruis dat daarmee kindersterfte wil aanpakken. Ik zeg: driewerf hoera!
Het was wekenlang buffelen, bedelen en leuren, maar dan heb je ook wat: twaalf miljoen euro. Dat zijn weer een hoop kindjes die niet sterven aan diarree of vervuild water.
In schril contrast tot de sterfte van kindjes, staat in Nederland de sterfte van handjes en tandjes. Ik heb het natuurlijk over vuurwerk. Want liever dan dat er tien euro voor een liedje wordt uitgegeven, geven we het aan onszelf uit. Knallen moet het. Van voor tot achteren, en dat mag wat kosten. In 2012 is er voor 65 miljoen euro aan vuurwerk verkocht.
De opbrengst was niet zuinig. Driehonderd mensen raakten gewond, er waren twee dodelijke slachtoffers en 95 mensen zijn hun zicht kwijtgeraakt. Jaarlijks kost het herstellen van ontplofte brievenbussen en bushokjes en al het opruimwerk rond de tien miljoen euro. Tel daarbij op de kosten van ambulancepersoneel, medische verzorging en jarenlange therapie aan hulpverleners zelf die te maken kregen met bedreigingen of erger. Kan ik even vangen? Is dat geen dolle pret?

Eigenlijk was het de bedoeling dat ik een felle column zou schrijven over bovenstaande. Ik wilde daarbij afsluiten met een fel pleidooi om de vrije verkoop van vuurwerk te verbieden en alles meer gecontroleerd te laten verlopen. Hoe dat moest, had ik ook al precies uitgedacht. Misschien niet helemaal naar wens voor de heren en paar dames knalpot, maar het scheelde zeker miljoenen uit de staatskas en ook wat vingers en ogen. Het bespaarde ook wat dieren een lijdzame dood door een rotje in hun kont. Ik ga het niet doen. Mijn mening leest zich al tussen de regels en hoeft geen betoog.
In plaats daarvan ga ik het hebben over mijn jaarwisseling. Met champagne dit jaar, om de moeilijke momenten snel te vergeten en om te proosten op de goede dingen die zijn gebeurd. Tweeëneenhalf jaar heb ik columns geschreven, tweeëneenhalf jaar wekelijks gepost op dit blog. Met veel plezier, en zoveel lieve reacties. Wat ik niet voorzag is dat ik in die tijd zo zou groeien. Zoveel zelfs dat ik inmiddels geld verdien met mijn schrijverij. Regelmatig sta ik in de bladen, en als klap op de vuurpijl (zowaar een woordgrapje) kreeg ik in november 2013 een heus boekencontract. Ik ga debuteren. Tijdnood en werkdruk dwingen mij keuzes te maken. Een daarvan is dat ik mijn wekelijkse stukje ga opgeven. Als je het leuk vindt me te blijven volgen, ben je van harte welkom op mijn website: www.evelinekarman.nl. Kom af en toe eens even spieken op dit blog, volg me op Twitter voor bijna dagelijkse krabbeltjes, maar blijf vooral genieten van taal.
Voor mij wordt 2014 een jaar vol klamme handen, zenuwen en hoop. En misschien een mooie afsluiting, een paar stille wensen die worden vervuld. Ik hoop voor jullie op een geweldig Nieuwjaar, een goede tijd en fijne herinneringen aan ene Karmanie.
Maybe we will meet again. En dat is pas vuurwerk!