“Kip?” roep ik luid en duidelijk door ons kantoor. Hardop en in een reflex antwoordt iemand. “Tok!”. Naast mij hoor ik ook een “tok” en om het hoekje klinkt hetzelfde woord, maar dan met opzet wat uitgerekt. Als ik de kippengeluiden heb geteld, kan het document afgedrukt worden. Bij vier tokken is de printer voor mij.
Stapelgek van hele weken vol beleefde “Kan Ik Printen?” besluiten we in onze maandvergadering tot afkorten. We oogsten er vooral gelach mee van collega’s; in het bijzonder van diegenen met een eigen kantoor en een printer voor henzelf. Het kan ons niet deren. Wij zijn efficiënt en een geolied team.
We drinken thee uit grote mokken die je ’s morgens feilloos voor iedereen uit de vaatwasser vist. De Tweety-beker uit de kast moet op dinsdag ook mee. En waar is die ene met ribbels? Nieuwe laarzen worden gepast en de oude doorgegeven aan iemand die ze kan gebruiken. Er komt een cake voor terug. Met sinterklaas maken we een rij papieren schoentjes waarin iedereen een prulletje stopt. Verdrietige dagen worden gedeeld met een Mars in je la of een kaart op het toetsenbord.
Op alle foto’s staan we breed lachend, de armen strak om elkaar geklemd. We geloven er heilig in dat dit voor eeuwig is.
Februari 2012
In het cafeetje roer ik in mijn thee. Naast me zit een ex-kip, nu vriendin. Af en toe kletsen we bij, giechelig lepelend van koud geworden soep of een Waldkornbroodje dat is uitgehard omdat het te lang duurt voor we opnieuw kauwen. Tijd en recessie hebben ons niet gespaard. Eerst vertrok de Tweety-mok, waar als waarschuwing al het oor vanaf was. Daarna de witte met het hartje en toen ging ik. Hanen namen het over.
Ons kippenhok van toen is grondig verbouwd: transparant glas, nieuwe regels, koffie uit een automaat en straf bij eten achter je bureau. Voor cake is geen tijd. Om de hoek in de gang staat nu een gezamenlijke turboprinter die alle opdrachten in een keer verwerkt.
