alles is voor Bassie

22 Miljard euro. Dat bedrag loopt de Griekse schatkist jaarlijks mis door belastingfraude van eigen inwoners. Alleen al zes miljard daarvan is voor rekening van zwartwerkers. "Een bijna criminele daad onder de huidige omstandigheden," vindt de Griekse minister van Arbeid Giannis Vroutsis.
Het Griekse begrotingstekort is extreem. Stelselmatig valse cijfers misleiden het Europees Parlement, de Europese Commissie en het IMF. De Griekse staatsschuld is huizenhoog en stijgende.

Griekenland lijkt, de vele geldinjecties ten spijt, niet bereid er massaal de schouders onder te zetten. Niet zijzelf, maar anderen moeten maar opdraaien voor hun steeds sluwere besodemietertrucs. Het Griekse nationale bureau voor Toerisme verduisterde 12 miljoen euro via valse facturen. In januari 2013 meldde de Griekse belastingdienst dat 25.000 inwoners in 2012 maar liefst 7 miljard aan zwart geld doorsluisden naar het buitenland. Ambtenaren ontvangen toeslagen voor op tijd op het werk komen, handen wassen en doorwerken bij temperaturen onder acht graden Celsius. Maar vlak de burgerman niet uit! Veel restaurateurs printen geen kassabon en klusbedrijven melden een fractie van hun inkomsten. Uitkeringsfraude rijst de pan uit. Op Zakynthos woonden bijvoorbeeld vijfhonderd blinden: tienmaal het europees gemiddelde. Na controle zijn er nog twintig over; op het eiland reden zelfs blindverklaarde taxichauffeurs. Bijzonder vind ik zelf ook de zwembadfraude. 324 Inwoners van Noord-Athene meldden hun zwembad bij de belastingdienst. Inspecteurs zagen op foto's van Google Earth enkel hier al 17.000 zwembaden "Alles is voor Bassie", zou een vriend van mij zeggen.

 
Nederlandse kranten overspoelen ons nu drie jaar lang met informatie. "Gooi Griekenland uit de euro!" zeggen ChristenUnie en PVV. "Fraudeurs!" klinkt het massaal bij verbolgen lezers. Uit  onderzoek van Maurice de Hond blijkt dat slechts 5% van de Nederlanders wil dat Nederland Griekenland blijft steunen. Minister van Financiën, Dijsselbloem, trekt zich daar niets van aan. Hij acht het prima mogelijk dat een deel van de Griekse miljardenschuld wordt kwijtgescholden. "De eurolanden zijn - indien nodig - bereid om meer te doen om Griekenland te helpen," zegt hij in mei tijdens een interview met een Griekse krant. "Schandalig!" scanderen de bladen. "Oplichters!" brullen we op verjaardagsfeestjes.

Gelukkig is het bijna zomer. De schoolvakanties staan dan wel voor de deur, een vakantiesfeer is nergens te bespeuren. Tot en met juni werden blij trappelende barbecues amper twee keer afgestoft. Minirokjes liggen nog in de kast. Twitter braakt berichtjes over warme chocolademelk met slagroom en aangeslingerde cv-ketels. Intussen doen reisbureaus gouden zaken. Op de digitale snelweg ontstaan bijna files voor www.goedkoop-op-vakantie.nl en www.zonzoekers.com. Bij 0900-REISKNALLER spreekt men van overbezette telefoonlijnen. Jubelend trekken we onze portemonnee. En het mooist van alles: Nederland blijkt meer dan bereid om Griekenland te helpen. Ineens doen we niet meer zo moeilijk. Wij koopjesjagers laten ons namelijk voor geen enkel gat vangen. We boeken massaal lastminute-reizen naar Kreta en Corfu. Vijfenveertig procent meer Nederlanders van vorig jaar zoekt naar vakanties in Griekenland. En met deze instelling toont Nederland zich massaal solidair aan de Grieken: alles is voor Bassie.

dokter bibber

Iedereen die mij wat beter kent, weet dat ik stiekem een gespikkelde chocoladereep ben. Smeerbruin van binnen door alle gesmolten Milka-repen en aan de buitenkant een vel dat model heeft gestaan voor het Ikea-gordijn "stippöl". Bijna vierhonderdvijftig moedervlekken telde een overijverig vriendje ooit. Af en toe moet ik ervoor naar ziekenhuis of huisarts en worden de verdachte vlekken verwijderd en gecontroleerd.
Laatst was het weer zover. Ik had last van twee bobbelende mØedervleökken en de afgelopen jaren waren er ook twee heel geniepig van vorm veranderd. Onder het mom van "dat is persoonlijker" wilde mijn huisarts me deze keer zelf opereren. Braaf maakte ik een afspraak en wachtte de bewuste dag in de spreekkamer. "Zo," zette ze me voor het blok in de behandelkamer; het mes al in haar hand. "Ik verwijder er twee. Als je er zoals afgesproken vier weg wilt hebben kan dat nu best, maar dan declareer ik dubbel. Ik schrijf dan twee facturen, voor zogenaamd twee verschillende dagen."

De krantenkoppen schreeuwen: miljoenenfraude in de gezondheidszorg. Ziekenhuizen schrijven belazernota's voor het verwijderen van oorsmeer en hopsakee: duizend euri verdiend met een kwartiertje werk. Hier met de poen. Ook het PGB-budget ligt onder vuur. Behoeftigen beknibbelen vrekkig op de inkoop van persoonlijke zorg en rijden en masse naar MediaMarkt voor de nieuwste flatscreen. Als kers op het toetje het nieuws dat ik per jaar tweehonderd euro premie teveel betaal om "wanbetalers te compenseren." Medische zorg is een recht, dus de kosten van premieweigeraars worden verhaald bij ons: sufsukkels eerste klas. Door de graaiende ziekenhuizen en de premieweigeraars, betalen we per persoon 500 euro teveel voor onze medische verzekeringen: per gezin een vakantie.
De ziektekostenverzekeraars zwijgen. Verzekeraar CZ vervijfvoudigde in 2012 haar winst en hield meer dan een half miljard (!) euro schoon in het handje. Daar kon wel een directiebonus vanaf.

Ik kreeg van mijn arts de keuze tussen de helft van mijn lastpakken gecontroleerd, of meewerken aan fraude. Een nieuwe afspraak maken voor de andere twee moedervlekken zou immers weken duren en me weer een vrije ochtend kosten. Ik koos eieren voor mijn geld. Met buikpijn, dat wel.

Met de post kwamen de facturen. De ingreep is verspreid over twee consulten. Twee keer een eigen bijdrage voor mij; samen met de vijfhonderd euro die me al is afgetroggeld. Boos staar ik naar mijn computerscherm. De e-mail is getypt en op spelfouten gecontroleerd. Iedere keer dat ik mijn brief lees, word ik alleen maar bozer. Ik voel me de laatst overlevende eerlijkosauriër. Het toetsenbord wacht geduldig op mijn vinger, die klaar is om de verzendtoets in te drukken en mijn huisarts te rapporteren. Mijn vertrouwenspersoon. Degene die ik ooit misschien nog hard nodig heb.
Ik klik het laptopscherm dicht. Het is tijd voor een paar klappen tegen mijn boksbal en daarna een kop rustgevende Zen-thee met veel Milka-chocola. Moeizaam slik ik de brok in mijn keel weg. De testuitslagen waren gelukkig in orde, maar ik voel me toch een beetje de pinöt.