woensdag 3 april 2013

misschien nooit meer

 

Maart 2004
Ik zit midden in een scheiding en hij aan het begin daarvan als we elkaar op een chatbox vinden. Via het anonieme internet storten we onze harten bij elkaar uit. Hij, vader van drie en vol schuldgevoel, en ik, verdrietig, teleurgesteld, eenzaam. Lappen tekst vliegen de ether door. Onbekenden die elkaar met woorden warmen, troosten zelfs, als een begripvolle hond die altijd als vanzelf lijkt aan te voelen wanneer hij nodig is en precies op die momenten zijn warme hondenkop in je schoot legt.
Ik woon alleen als hij me regelmatig opbelt, maar die ene keer na middernacht klinkt zijn stem anders. Ik hoor het meteen. Doelloos rijdt hij rond, zijn koffer reusachtig op de achterbank.
Het is de eerste keer dat ik hem zie. We praten. Ik in mijn pyjama, hij betraand. Zijn adem blaast hortend over de warme thee wanneer hij zich realiseert dat ook hij binnenkort alleenstaand is.
Een relatie is te vroeg voor ons. Eerst wil hij de scheiding rond, rust in zijn hoofd, een huis waar hij zijn kinderen kan ontvangen. Hij is de eerste die ik schrijf wanneer een onschuldig etentje met iemand anders uitmondt in een prille verkering en hij laat me gaan, niet genoeg kracht verzameld om te sabelen om mijn verliefde hart. En hij is ook de eerste die ik tweeënhalf jaar later schrijf als ik weer alleen woon, mijn wonden likkend.
Tijdens onze tweede ontmoeting praten we over onze nieuwe levens, onze geheimen, zijn kinderen, en ik voel zijn twijfel en mijn angsten die samen als likkende vlammen in onze droge, beschadigde zielen oplaaien. Hij start een eigen bedrijf. Ik vind een nieuwe woning.
De Karmaniefoon, het mobieltje dat hij altijd bij zich droeg en waarvan ik als enige het nummer had, het nummer dat ik altijd kon bellen, verdwijnt in een la. Verouderd, haperend en vooral verstild.

Maart 2012
Een nieuw berichtje pingt in mijn postvak. Ik denk ook nog vaak aan jou, lees ik. Het is het antwoord op mijn mail aan hem van precies een jaar geleden. Tranen wellen op, en ik knipper met mijn ogen. Net zolang als nodig is om zowel het prikkende vocht als het samenknijpen van mijn hart te stoppen. Het kan niet. Het mag niet. Nieuwe levens zijn gestart, andere keuzes gemaakt en rafels afgewerkt. We zullen elkaar voorlopig niet zien. Misschien wel nooit meer.
Ik wrijf over het plekje in mijn nek waar hij me ooit gedag kuste en weet dat hij, iedere keer dat ik mezelf daar zachtjes streel, in gedachten bij me is.


5 opmerkingen:

  1. Oef, wat een mooi en intiem stukje! Liefde kan soms moeilijk zijn. Op het verkeerde moment komen. Aankloppen en weer wegvliegen. Loslaten is moeilijk, helemaal als het op geveoelens aankomt. Gelukkig zijn er altijd wel plekjes in je hart om sommige mensen, momenten en herinneringen in te bewaren.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Eveline,

    Ik ben ontroerd door je verhaal. Hopelijk vind je je grote ware liefde als die tenminste bestaat. Ik ben ook nog zoekende en ik
    heb moeder twee jaar geleden verloren, een enorme klap was dat en ik mis haar (een fantastisch lief en goed mens) nog elke dag.
    Als je grote broer leg ik een stevige arm om je schouder, ik troost je en droog je tranen. Ik haal een glaasje water voor je
    en spreek je moed in. Misschien leg ik mijn hondekop met zachte
    bruine ogen wel tegen je aan. Dat geeft niet, volgens mij vinden veel mensen mij toch een watje.

    Nee, toch niet zo/n goed idee, Ik leef met je mee en geef je een warme, zachte knuffel op afstand.

    Het ga je goed en houd je haaks!!! Frits.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een mooi stukje!
    Er zijn van die mensen die altijd een plaats in je hart zullen blijven houden. En als de omstandigheden anders waren, was het misschien heel anders gelopen. Maar dat is niet zo, en dat is zoals het is. Koester het plekje en geniet van het huidige leven

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Erg mooi geschreven en herkenbaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel mooi geschreven! Wanneer je het stuk leest, zit je naast jou op de bank en beleef je het zelf. Liefde en timing voor velen herkenbaar!

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.