woensdag 18 januari 2012

opa

In de bus krabt hij aan zijn donzige, witte baardje. Passagiers die instappen, kijken boven hun dikke shawls uit dwars door hem heen. Hij is het inmiddels gewend. Zijn ogen, vroeger felblauw en guitig, hebben hun kracht verloren. De goede halte is net voorbij het hoekje. Hij stapt uit. Liever was hij met de auto gegaan maar de parkeergarage rekent vier euro per uur. Zijn knie begint te trekken als hij door de schuifdeur loopt. Sjokkend door de lange gangen wordt hij soms ingehaald door een bed dat wordt voortgeduwd door een verpleger. Er zit een klein vlekje op zijn broek. Het is een druppeltje hachee van de slager. Hij zucht onhoorbaar; een lange ademtocht. Zijn ogen zijn droog en hij heeft dorst. Vandaag zal er niet op hem gemopperd worden dat hij zijn voeten moet optillen. De deur van het kamertje staat open. Oma slaapt. Nog steeds en net als de afgelopen twee weken. Hij drukt een kus op haar warme voorhoofd. Hij streelt haar zachte haren die klam zijn en tot sliertjes zijn gekruld. Ze hoort hem waarschijnlijk niet meer. De dokter zegt dat haar hersenen afsterven. Vijftig mooie jaren was ze zijn lieve, verstrooide knorrepot. Nu komt binnenkort het gesprek over het verpleeghuis. Dat was het positieve scenario.

Eergisteren heeft hij thuis alvast wat opgeruimd. In de koelkast vond hij theeworst. Dat lusten ze allebei niet. Twee dozen chocolaatjes waarvan de datum al jaren was verstreken lagen gedeukt in het televisiekastje. Ernaast een cadeautje, ingepakt en vergeten. Hij weet niet voor wie het is. Toen hij het opende, rolden er babysokjes uit. Zijn jongste kleinkind is zeven. Iedere keer als hij bij haar zit op het veel te harde klapstoeltje, liggen er andere mensen om haar heen. De wisselende verhalen vol zieligheid interesseren hem niet meer en dat spijt hem. Het flikkerende apparaat boven het bed piept. De regelmaat ervan klinkt geruststellend. Het katheter ligt op de grond. De slang met urine aan de ene kant, de sonde met voeding aan de andere. De weeïge lucht van medicijnen, bloemwater en goedkoop zusterparfum verdraagt hij steeds moeilijker. De kat mag sinds een paar dagen in de slaapkamer en de kinderen komen vaker. Maar de sjeu is eraf. De slager zal hem meer gaan zien en zijn liefste komt nooit meer thuis.

9 opmerkingen:

  1. Zo verdrietig.. Zeker als twee mensen zo ontzettend lang samengeleefd hebben. Mooi onder woorden gebracht!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi geschreven hoor, je zit vanaf het begin af aan meteen in het verhaal. Knap!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Weer super geschreven Karmanie! Je blijft boeien en verrassen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Prachtig verwoord schrijft ze, vechtend tegen lastige tranen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. En wederom een prachtig stukje. Met weinig woorden toch zoveel kunnen zeggen. Je weet emoties en gevoelens prachtig in woorden te vatten. Ik leer ieder stukje weer.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat schrijf je leuk. Ik ben je blog ook gaan volgen.
    Ik wil met mijn blog ook iets meer richting een blog zoals die van jou (maar dan met meer foto`s). Misschien kan je me een paar tips geven over mijn blog.

    http://myownsupersweetlife.blogspot.com/


    Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  7. T maakt bij mij heeeeel veel emoties los......
    Prachtig geschreven....
    X

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Alsof je erbij bent en naast opa loopt in het ziekenhuis. Mooi&triest.

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.