maandag 28 november 2011

We hebben vast nog tijd genoeg

Sinds januari van dit jaar ben ik lid van een sportclub. Ik wil een fit godinnenlijf. Na het zetten van de handtekening begint mijn euforie en rijd ik supertevreden naar huis. Ik vind het een prachtig Nieuwjaarsvoornemen: iedere volgende keer voldaan naar huis rijden.
Het begint veelbelovend. De lessen zijn leuk. Ik zie mezelf met sprongen en springen vooruitgaan.

In de dinsdagmorgengroep zie ik haar voor het eerst. Een prachtige vrouw, klassiek en met gezonde blosjes op haar wangen. Ze is maar een paar jaar ouder dan ik, jaloersmakend mooi en strak. In het begin huppelt ze mij er met gemak uit maar zelfs na een half jaar is ze me nog voor. Ze is wat teruggetrokken maar altijd vriendelijk. Ik ben geïntimideerd door de aura van succes en kracht om haar heen. Ineens groeten we elkaar. Een paar weken later kletsen we voor het eerst. We komen niet verder dan het weer, maar dat geeft niet. We hebben vast nog tijd genoeg. Uitgeput na een stevige les maken we in de lobby voor het eerst echt contact. Haar wangen zijn rood van inspanning als ze naast me neerploft. Ze blaast een blond lokje uit haar gezicht. We lachen voldaan. Ik vooral, want deze les hupte ik voor de eerste keer galanter dan zij. Ik vraag of ze wellicht een blessure heeft. Wat ze zegt slaat in als een bom. Ze is ziek. En niet zo’n beetje. Met haar hoofd fier omhoog kijkt ze me aan. Mijn adem stokt en het voelt of mijn ingewanden imploderen. Ze zegt dat ze eigenlijk zo ziek is dat het een wonder is dat ze nog leeft. Ze is al jaren opgegeven. Ik krijg het koud. Bij het afscheid nemen zeggen we opgewekt “tot volgende week” maar ik loop met hangende schouders terug naar mijn auto.

We zien elkaar een paar lessen niet maar vandaag treffen we elkaar weer. Ze ziet er fantastisch uit. Het gaat slecht, zegt ze na de les. Erg slecht. Eigenlijk ken ik haar amper maar wanneer ze dat zegt biggelen de tranen over haar en mijn wangen. In de lege gymzaal staan we tegenover elkaar te huilen. Wat ben ik boos. Boos op de wereld. Er komen woorden uit onze monden maar alles wat ik zeg voelt voor mij als holle frasen. We praten verder over de chemo die snel gaat komen. Het is niet haar eerste en het traject is niet oneindig. In een flits zie ik mijn eigen leven in perspectief en de vele parallellen tussen ons. Wat een rijkdom die ik voel. Met de mouw van mijn trui veeg ik mijn wangen droog. Een immense machteloosheid woedt in mij.
“Ik moet gaan” zegt ze dan. “Ik heb zo een afspraak bij de kapper. Ik vrees de allerlaatste”. Mijn Nieuwjaarsvoornemen valt in duigen. Voldaan naar huis rijden lukt me al een tijdje niet. Achter het stuur knijp ik zo hard in het plastic dat er afdrukken in mijn handen staan en de lange douche thuis kan de roodheid niet uit mijn ogen spoelen.

10 opmerkingen:

  1. Lieve Eveline,
    Vanochtend na het wekelijkse sportuurtje vertelde je me na afloop tijdens de koffie dat ik onderwerp was van je laatste blog-column.
    Na thuiskomst nieuwsgierig de computer opgestart en je verhaaltje gelezen. En, om mijn laatste woorden te herhalen bij ons afscheid op de sportschool vanochtend : ik heb het gelezen met een lach en een traan!
    Ik voel me vereerd dat ik onderwerp van je column mag zijn en krijg stiekem ook wel een beetje vleugels van die mooie complimenten!
    Enne, die koffie na afloop......die doen we vast nog een keertje over, want........ik heb vast nog tijd genoeg!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een super mooi verhaal over mijn mama! ''de aura van succes en kracht om haar heen.''. Want dat is wat zij uitstraalt. kracht, heel veel kracht. Echt een moeder om heel erg trots op te zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Verdrietig, maar wat ontzettend mooi geschreven, en wat een lieve reacties hierboven :)
    Een bijzonder contact zo te lezen, leuk!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een droevig verhaal maar zo mooi geschreven. Sterkte aan je 'sport' vriendin

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zeker een mooi verhaal. Heel herkenbaar. Zo herkenbaar dat ik deze sterke vrouw mijn vriendin mag noemen. Ik vind het een goede beschrijving van haar en ik haalde haar er direkt uit. In de 19 jaar dat wij vriendinnen zijn hebben we veel meegemaakt, zeker de laatste 6.5 jaar. Ik heb enorme bewondering voor haar, de wilskracht om te leven, haar doorzettingsvermogen, haar discipline, haar pure karakter en haar trouwe vriendschap. Het is een voorrecht om haar in mijn leven te hebben. En ik vertrouw en bid dat we nog tijd genoeg hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo lieve Eveline,
    Een beetje late reactie maar daar ben ik dan toch. Fantastisch geschreven!!! Zo mooi verwoord, het heeft mij echt heel erg geraakt. Het is zo herkenbaar voor mij, zeker na het afgelopen jaar.Jij bent echt van alle markten thuis, zeker doorgaan.
    Ik ga de andere verhaaltjes ook nog even lezen en blijf je zeker volgen. Je weet het, je hebt een plaatsje in mijn hart.
    liefs Dombo

    BeantwoordenVerwijderen
  7. He Karmani,Ik lees uit de reacties dat dit verhaal helaas op waarheid is gebaseerd. n
    Nou, heel veel sterkte gewenst aan je sportvriendin! Het moet een hele dappere vrouw zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hallo Eveline,

    Eindelijk vind ik de kracht om het te lezen en wat is het mooi geschreven zeg! Ik ben onder de indruk.
    Ik hoop je snel weer te zien zodat we met z´n drieen kunnen zweten en kunnen blijven geloven.

    love Laura

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.