restaurantweek met 'n amuse van lulkoek

Deze week is het Restaurantweek. Zeven dagen lang kun je voor 27,50 euro per persoon eten in een restaurant op niveau. Meestal eet ik in “Brasserie chêz Bianca” of “Eeterij In den Croquanten Croquette”, maar stiekem droom ik van een leven als gourmand.

Eerst had ik nog bedenkingen. Als een van mijn matties mij zou ontmaskeren als budgetvreter, zou ik me met wijnkoeler en al onder het tafelkleed verschansen. Kijk haar eens chic doen voor 27,50 met de rouleau van konijnenhaas waarbij gekonfijte brokjes lamsoor en een schuim van Civetkoffie.

Recessie maakt echter hongerig. Inmiddels probeer ik al dik drie jaar koortsachtig te boeken in mijn droomzaken. Of in één, als dat zou lukken. En dan bedoel ik niet de randrestaurants, maar de sterrenzaken zoals De Fuik, Seinpost, De Leest of Paul Fagel's Arsenaal. Vergeefse moeite. Vanaf de eerste reserveringsdag staat de Restaurantweek-website vol rode letters. “Volgeboekt”. En dat één minuut na opening.

Mijn list is “Dining City”. Abonnees van deze nieuwsbrief reserveren twee dagen eerder op de beruchte website. Als een mak lammetje schrijf ik me in. Maanden later komt het mailtje. Restaurantweek! Reserveren! Nu! Twee minuten later tuur ik sip naar mijn scherm. Alles is vól. Alleen “Den Vergeten Paaling” in Froggeldonck heeft nog een eenpersoonstafel.

Na zes maanden krijg ik een nieuw mailtje van Dining City. Maar deze keer gaat het lukken! Als trouwe abonnee mag ik al over een week reserveren: lekker twee dagen eerder dan de rest! Ik ren naar de trapkast en zet de champagne vast koud. Opgewonden lik ik de bladzijdes in mijn restaurantgids. Vlinders fladderen in mijn buik.

“Ping”, zegt mijn mailprogramma.  Mijn adem stokt. Alhoewel net doorgestuurd, is het nieuws al een dag oud. Als “vrindje” van sponsor Chaudfontaine mag ik nóg een week eerder reserveren. “Niet doorvertellen!” staat erbij,want dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dit is alleen voor insiders. Ik kan mijn ogen niet geloven als ik de link indruk. Bij al mijn voorkeursrestaurants staan rode letters. “Volgeboekt”. Ik spuug van nijd tegen mijn scherm.

De restaurantweek. Konijnenhaasrouleau voor de sponsors en de elite, een bordje gebakken lucht voor het plebs. Ik loop er letterlijk bijna van leeg op het toilet. Ergens rinkelt een telefoon. Ik krijg een superidee! Vastbesloten bel ik Brasserie chêz Bianca.