zondag 18 maart 2012

misbaksel


Ooit matste ik mijn collega Wim. Als dank kreeg ik van hem een doos chocolaatjes. Het was mijn lievelingsmerk en ik kon bijna niet wachten tot ik thuis was. Schuifelend op mijn berensloffen, met in mijn handen een kop thee en de doos, viel er onderweg iets op de grond. Het was een kerstkaart met “een vrolijk kerstfeest van Bob en Rianne”.

Wim is gevreesd en berucht om zijn gierigheid. Systematisch schuifelt hij naar het toilet bij acties voor goede doelen en sponsortochten. Huwelijksparen kunnen rekenen op een donatie van twee euro want “ik ga toch niet” en gokken in voetbalpoules “kan ook voor de lol”. Op Moederdag krijgt zijn vrouw stekjes uit de tuin. Ooit gaf hij me een geschenkdoos met badschuim. De spons vertoonde gebruikssporen.

Hitsig naar cijfers, verwerkt hij als rasechte boekhouder tijdens lunchtijd de biedingen op zijn Marktplaats-advertenties. Hij heeft daar zelfs een spreadsheet voor. Zijn neus ademt dan zo dicht tegen het scherm dat er vochtplekjes op zitten. Op zijn bordeauxrode spencer dwarrelen witte brokjes brood.

Juist Wim wint als grote afwezige tijdens de bedrijfstombola een kistje wijn én een elektrische barbecue. Hilarisch besluiten we unaniem dat er die zomer bij hem een tuinfeest gehouden gaat worden. Wanneer we hem dat op maandag vertellen, trekt hij wat aan zijn spencer en lacht geniepig. “We zullen zien mensen, we zullen zien”.

De Tefal-doos gaat dezelfde dag achterop de fiets mee naar huis. Voor de wijn is geen plek.
Een paar dagen later staat het kistje nog op zijn bureau. Voorzichtig komen de eerste grapjes. We zoeken wijnkistjes op Marktplaats maar het staat er niet op. Na anderhalve week wordt op zijn vrije dag het opzwepend gejoel naar een hoogtepunt geduwd. Twee collega’s breken het kistje open. Voorzichtig wrikken ze de nietjes uit het deksel en leggen twee rode bakstenen in het krullende stro. Met chirurgische precisie wordt het kistje weer hermetisch gesloten. De twee volle flessen worden keurig in de kast gezet, tussen de voorraad nietjes en paperclips die Wim regelmatig telt. Een paar dagen later is het houten kratje weg.

We zitten in de kantine als hij zijn blikken lunchtrommel opent. De kaas op zijn ontdooide boterhammen is donkergeel en zweterig geworden. Hij kijkt er verlekkerd naar. Met een knipoog naar ons vraagt de secretaresse “en Wim, hoe was de wijn?”. Wim staart haar aan. “Je bedoelt dat kistje? Dat weet ik niet. Mijn schoonvader was gisteren jarig.”. In een flits springt hij op en hupt een pas naar achter. Druppels lekken op de grond. Mijn beker thee is omgevallen.

6 opmerkingen:

  1. Leuk verhaal, weer gelachen!!!
    Er bestaan echt van dat "soort" mensen.
    Ik heb weer genoten van je column.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hahahaha! Die kaas... Brrr, ik zie hem helemaal voor me. Heeft ie ook witte korstjes in zijn mondhoeken? Iehhh! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha ha ha, hilarisch!
    Groet, Annabel

    BeantwoordenVerwijderen
  4. "Steengoed"een van de beste columns.
    'Zonnebloem"

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Raad eens wat er in die houten wijndoos zit die al 3 maanden in de hoek van onze postkamer staat...?

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.