maandag 13 februari 2012

Valentijn


Kwart over vijf. Net als ieder jaar word ik vandaag rusteloos wakker. Haastig spring ik onder de douche en vlieg tussen de druppels door. Geen tijd te verliezen. Nadampend krul ik mijn haren en smeer geparfumeerde bodylotion op mijn vel. Ik pluk en kwast net zolang tot ik er uitzie als een kruising tussen Byoncé en Sylvie.

Half zeven. Ik controleer de mat bij de voordeur. Niets. Met de tussendeur open, zodat ik de bel goed hoor, schrok ik mijn yoghurt naar binnen. Een lange dag vol kansen. Drommen bestelauto’s van Fleurop zullen voor mijn deur stoppen. Zoveel dat het gordijn bij de buren op en neer blijft schuiven. Zo vaak dat ik straks een tekort aan vazen heb. De postbode moet aanbellen om de volle postzak naar binnen te schuiven. Met sky-radio op de achtergrond, want ik wil geen verzoeknummer voor mezelf missen, trek ik mijn telefoon uit het stopcontact. Lekker vol energie zodat alle smsjes kunnen binnenstromen.

Twintig over twaalf. Het blijft rustig. Mijn krullen zakken al uit en mijn lipstick is vervaagd. Ik stuur mezelf een e-mail via mijn mobieltje maar alles werkt gewoon. Na de middagboterham werp ik mezelf op de bank. Mijn benen wiebelen over de leuning. TNT heeft het vandaag vast erg druk met sorteren. Of er is geen busje meer vrij. Op de televisie zap ik van Dr. Phil naar Oprah en terug. Om kwart over twee trek ik de paprikachips open.

De telefoon rinkelt! Ik neem een snoekduik over de salontafel en hijg mijn naam. Het is mijn vriendin. “Hoeveel heb jij er?” vraagt ze. “Vier” lieg ik. “En een bos rode rozen”. Ze is even stil. “Ik zes” zegt ze dan. “en twee bossen”. In de badkamer poets ik met een watje de streepjes mascara op mijn wang weg en borstel nieuwe sensationele wimpers. Nukkig check ik mijn computer. Nul berichten. Gelukkig staat er nog een doos zeevruchten in het kastje.

Kwart voor vier. De brievenbus kleppert en ik hoor een grote plof! Hoera! Op mijn 12 centimeter hoge hakken tijger ik naar de hal. Mijn minirokje kruipt op als ik buk, mijn vingers staan in de spreidstand. In het plastic ligt de nieuwe Libelle. Ernaast één stuks rode enveloppe met een grote beer erop. En hartjes! Tijd voor een briefopener heb ik niet; mijn vingers plukken onder de lijmlaag. Rode papiersliertjes dwarrelen. De beer is snoezig en lacht verliefd. Mijn hart bonkt. “Dag Valentijntje” staat er. Kusje van mama”. 

7 opmerkingen:

  1. Oh, herkenbaar! Je wilt er niet aan - deze commerciële onzin - maar ondertussen... Welk meisje wordt nu niet blij van een rode roos of een doos chocolade?
    Ook ik heb ooit een Valentijndskado in mijn tas gevonden. 'Alle liefs' van Loesje. Juist ja, gekregen van mijn moeder (toch wel schattig uiteindelijk)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hahaha,och wij vrouwen... "Commercie!" roepen we hard. Maar toch teleurgesteld als we niks krijgen.. :)

      Verwijderen
  2. Wat schrijf je toch goed, en weer herkenbaar.....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. :)
    Ik kreeg een digitaal lief kaartje van de juiste persoon. ;)
    S van VF

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.