Sentiment

Het winkeltje zit er nog. Het is eigenlijk een kleine bakkerij. Ik kwam er al in mijn studentenjaren en iedere keer als ik in de buurt ben, rijd ik er speciaal even heen. De eigenaar is een al wat ouder bakkertje. Zijn wangen kleuren roze en hij draagt een koksbuis met een blauwe blokjesbroek. Zijn bril heeft een ouderwets, zwart montuur. Ik weet niet hoe hij het doet, maar de glazen zijn altijd beslagen. Al het lekkers in de vitrine is van zijn hand. Hij staat er midden in de nacht voor op. Ook al verkoopt hij geen brood, hij heeft de mooiste schuimgebakjes, de knapperigste bokkenpootjes en de grappigste sponge bobs en teletubbies van marsepein. Dat alles interesseert me matig. Al jaren kom ik er voor de truffels. Grote brokken die amper in je mond passen. Je moet er twee keer op bijten waardoor de dikke crèmevulling langs je tanden in je mond gelikt moet worden. Sentiment uit Tilburg.

Vandaag ben ik er weer. Het belletje rinkelt. Terwijl ik snuif van de suikerzoete dwarrelende lucht snelt hij naar de houten toonbank. Al lopend droogt hij beide handen af aan zijn sloof. Ook vandaag is zijn bril beslagen. Het witte haar piekt alle kanten op. “Wat mag het voor u zijn?”. Al die jaren dezelfde vraag. Hij houdt zijn hoofd iets omlaag en boven zijn bril glimmen zijn heldere, bevlogen ogen. Wanneer hij mijn juweeltjes geconcentreerd inpakt duwt hij met het puntje van zijn tong tegen zijn bovenlip. Het liefst wil hij ieder truffeltje apart nog een afscheidszoen geven maar hij kan zich inhouden. Hij vouwt het zakje dicht. In een koperen bak weegt hij de zaligheden en ik vergeet bijna om meer lekkers te kiezen. Ook dat verdwijnt in een papieren zakje. Als ik klaar ben legt hij de zakjes voorzichtig voor zich neer. Met veel kracht slaat hij op de ijzeren cijfers van zijn immense houten kassa.  De geldla opent met een tingelend belletje. Hij kijkt bijna verlegen als hij mijn geld aanneemt en houdt de zakjes voor me vast terwijl ik in mijn handtas grabbel. Geduldig wacht hij tot ik mijn portemonnee heb opgeruimd en groet dan beleefd. Ik hoop dat hij het nog eeuwen volhoudt. Ik heb het hem al die jaren nooit verteld, maar voor ik terug bij mijn auto ben zijn alle zakjes altijd al kapot gescheurd en leeg.