vrijdag 2 december 2011

Pizzadoos


Ooit was ik getrouwd met een schat van een man. We zijn lang samen geweest. En toen kwam de dag dat we beseften dat er naast onze gedeelde humor steeds minder vrolijkheid overbleef. In de loop der jaren werd hij steeds meer de broer die ik zo ontzettend miste. Dagenlang rolden we over de bank van het lachen. Eens trof ik hem languit op het aanrecht omdat hij wilde weten of je liggend kon roeren met een pollepel. In de supermarkt legden we hondenbrokken in vreemde karretjes. We hadden eigen woordjes en rituelen. Op zaterdag deden we boodschappen en bijna iedere zondag schoven we pizza’s met extra ananas in de oven. De oven snorde en wij sprongen met uit Monty Phyton’s gekopieerde “funny walks” heen en weer door de kamer. Daarna praatten we op onze knieĆ«n bemoedigend tegen het glazen deurtje. Met de warme pizza in stukjes op de kartonnen doos op onze schoot dolden we verder. De scheiding was pijnlijk maar vredelievend. Na ieder gesprek bij de notaris dronken we samen warme chocomel.
De eerste zomervakantie kwam en dat was niets. December klopte op de deur en ik werd somber. Een pakjesavond zonder hem. Voorheen knutselden we immense surprises. Verdrietig keek ik op vijf december naar onze zelfgemaakte speelfilm. Hierin namen we, verkleed als familieleden en Sint, iedereen schaamteloos op de hak. Ik snoot mijn neus en hield de nu lege zak pepernoten omgedraaid tegen mijn mond. Kruimels. De brievenbus klepperde. Een dof geluid in de gang. Direct dacht ik aan mijn nieuwe buren. Hadden die niet eerder gezegd dat het wel sneu was dat ik alleen zat op deze avond? Of was het de verliefde collega die mij al even opjoeg? Misschien mijn vriendin? In de koude hal lag een pakje in vrolijk geel pietenpapier en met een rode veer erop. Met wild geraas scheurde ik de wikkel kapot. In mijn handen hield ik een immense chocoletter van de banketbakker. Toen ik het opgeplakte velletje papier los pulkte zaten de eerste happen al in mijn mond. Het gedicht ging over mijn liefde voor chocola en was ondertekend met “Sint Nicolaas en Piet Zahawai”. Ik had geen idee. Wat een rotpuzzel. Gefrustreerd at ik de helft van de letter op. De volgende dag bleef mijn vriendin hardnekkig ontkennen. De buren bleken van huis te zijn geweest. Dik twee maanden deed ik erover om erachter te komen wie mij zo had verrast. Ik was in mijn oude huis. De oven warmde op. We legden net extra ananas op onze pizza’s toen hij vroeg hoe mijn Sinterklaas was.

5 opmerkingen:

  1. Haha, leuk! En dat is nog eens mooi om zo met elkaar om te gaan!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lief verhaal! Ik ken alleen maar stelletjes die oorlog voeren na het beeindigen van de relatie. Fijn om te lezen dat het ook zo kan! :-) x

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.