dinsdag 27 december 2011

Gleuven

Wanneer mijn collega boos is, noemt ze me altijd gleuf. Ze is dan boos op zichzelf, op de wereld of op mij. Is ze in een beter humeur, dan spreekt ze me aan met poes. “Hé poes, kom eens?” Het is al erg genoeg dat ik inmiddels zo gewend ben aan haar kretologie dat ik reageer wanneer ze me zo noemt. Ik ben haar gleuf. Zoiets groeit uiteraard, maar het maakt zeker uit dat zij twee jaar langer voor dit bedrijf werkt én met haar gegrol vrienden maakt. Mijn baas moet soms om haar glimlachen. “Het is Milou maar” zie je hem denken. Want hoe plezant ook, verder dan haar huidige functie zal Milou het niet schoppen bij hem. Milou hoort bij de huidige generatie eindtwintigers die denkt dat alles kan. Opgegroeid in overvloed met skivakanties en laptops. Zij en haar tijdgenoten backpacken maandenlang door Thailand of Peru, dragen shirts van Hilfiger en vliegen voor een liefdesweekend naar Londen. Hun schreeuwende, verheven mening toont hun door himmelhoch applaus opgekweekte zelfvertrouwen. “Wat een mooi zonnetje heb jij getekend kind!”. Dit is de generatie die bedankt voor nachtploegen en handwerk. Asperges steken is voor Polen en fabriekswerk voor sukkels. Het is van de gekke dat aardbeien dit voorjaar deels verrotten wegens een tekort aan werkvergunningen voor geïnteresseerde Bulgaren en Roemenen. “Nachtwerk combineert niet met hun privéleven” schreef De Telegraaf onlangs. "Jongeren wensen meer inspraak in hun werktijden". “Als je vrij bent, zijn je vrienden niet vrij” sympathiseert de vakbond FNV. Milou heeft de oplossing bij de middagthee. “Vrije markt, weet je wel. Recessie! Genoeg Grieken en Spanjaarden die geld nodig hebben, die komen maar plukken, ga ik niet doen!” Ook voorspelt Milou een opleving van de economie. “Die Zuid-Europeanen zoeken hier ook vertier. Da’s een opleving in de horeca en retail”. Zelf denkt ze daar niet veel last van te hebben. Binnenkort gaat ze trouwen en als er eenmaal kindjes zijn, wil zij niet meer werken. Zelfs geen asperges steken. Ze is bloedserieus. Ik laaf mij zuchtend aan een chocoladereep en weet dat er ieder decennium weer een nieuwe generatie staat te trappelen. De nieuwe twintigers maken zich op. Redding is nabij. Milou zal het hier niet ver schoppen, zelfs een gleuf snapt dat nog.

5 opmerkingen:

  1. Best wel denigrerend om iemand anders zo te noemen. (gleuf)
    Kende ooit ook iemand die vrouwen wel eens aanduidde als 'gleufdieren' maar dat was nog een man..
    Van een vrouw verwacht je zoiets niet snel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoewel ik nooit iemand heb aangesproken met gleuf, poes, of anderszins vaginale pseudoniemen, kon ik mij als middentwintiger toch niet onttrekken aan het feit dat ik mij een klein beetje voelde aangesproken in dit blog. Met de backpack al bijna hangend om mijn schouders, ben ik één van die verwende nestjes die het na 1,5 jaar werken wel even mooi vind geweest en de vleugels uitslaat om de wereld over te vliegen. De wereld is immers van ons, toch?
    Enige verschil is wel..er gaat ook daar gewerkt worden. Handwerk. Van kiwi's plukken tot schapen scheren. Daar heb ik geen gekke pseudoniemen voor nodig.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @ meisje nooit genoeg: Mooi gesproken :)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goed geschreven karmanie!
    Tja.. sommige mensen..

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Deze generatie zingt(niet allemaal) alleen maar hosanna en denken dat ze vaak niemand nodig hebben, maar daar komen ze vanzelf wel achter, en werken op het land....lekker buiten zijn en dan intussen zelf de aardbeien opsnoepen.
    Een column om over na te denken!!!!goed geschreven.
    "Zonnebloem"

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.