Jort Kelder

Ik heb een date met Jort Kelder. Hij loopt naar het tafeltje waar ik al zenuwachtig en helemaal in de krul zit te wachten en ik voel dat ik niet met zomaar een jongeheer heb afgesproken. Ik kijk opvallend onopvallend door mijn vallende haar heen naar zijn broek en vraag me inmiddels al jarenlang hetzelfde af: waarom die idioot korte pijpjes? Kijk, dat mijn Jort van strak Italiaans design houdt, helemaal prima. En dat hij in vroeger tijden sokken bleef zien als een echte man onwaardig, ook goed. Maar tijdens reizen naar Milaan, het modemekka van Italië, heb zelfs ik nog nimmer een Italiaan gezien met van die ultrakorte pijpjes. Ik moet Jort nageven dat de broekspijpen in Italië inderdaad strak zijn. Zelfs de oudere generatie draagt geen uitlopende pijpen meer en de etalages schreeuwen glitzy pakken met tapse pijpen. Maar wel lange. Zou ik het Jort durven vragen?

Jort geeft me een hand en lacht zijn stralende, innemende lach terwijl hij me vraagt wat ik wil drinken. Tijd voor iets sterks dan maar. Jort stelt grappige vragen die het ijs breken en uiteraard geef ik gevatte, verrassende of schuddebuikende antwoorden. Op de juiste momenten buig ik geïnteresseerd en net niet te wulps voorover en geef de juiste discrete doch sexy oogopslag. Af en toe schud ik mijn lokken sensueel en zachtjes uit mijn gezicht. Ik pak hem helemaal in. En wat is Jort geweldig, zo met die glimlach, zijn indringende blik en goed getimede grollen. Wat een intelligente man, en zo ad rem. En dan laat ik mijn tapasprikkertje vallen. Hij valt op de grond en omdat we in een hippe dure zaak zitten, kan ik het zilveren prikkertje met hoornen handvat niet zo maar laten liggen. Ik buig me voorover. Ik zie de vorm van Jort zijn dunne knieën door de stof van zijn broek doorschijnen maar focus me op de prikker en mijn hand grabbelt nog een stukje verder. Boven de chique kalfslederen mocassins van Jort piept een behoorlijk stuk witte, enkel en scheenbeen. Boven zijn rode sokken. Griezelig wit mannenvlees met dunne haren erop. Kriebelende kronkelende haartjes op een wittig, dun been met de knalrode sokken. De rode sokken. Vast van de Italiaanse sokkenwinkel, vooraf ontpild en met kasjmier doorweven en die waarschijnlijk meer kosten dan onze hele borrel hier. Inclusief de Spaanse Chorizoworst, de gemarineerde goddelijke olijven en de op de handsnijmachine gesneden Pata Negra-ham. Ik voel me licht onwel worden en het tapasprikkertje rolt uit mijn geopende hand nog een stukje verder alvorens ik het kan pakken. Dit gaat veel verder dan smalle, te korte pijpjes. De man met de rode sokken. De witte, dunne knokige scheenbeentjes gestoken in rode sokken. Zijn rode, gele, lichtblauwe, oranje, geruite en bestippelde geitenharen en merinowollen sokken in mijn Ikea-kast. Visioenen trekken aan mij voorbij. No way. Ik hoor mijn telefoon rinkelen. Of beter, het is mijn wekker. Halleluja.