fatal error

Het gebeurt precies op die dag dat ik een interview moet afnemen via Skype. De afspraak met een bekende Nederlander staat al twee weken en is gisteren herbevestigd. Ik zit er helemaal klaar voor als de stroom uitvalt. Pats. Alles is stil. De koelkast stopt met zoemen, de vaatwasser houdt er ook mee op. De mierzoete muziek van de achterburen die door mijn open deur binnengolft, de pomp uit het kinderbadje bij de buren, de slijptol van de werklui op de bouwplaats, het warme water van de stadsverwarming, zelfs de vrolijke kinderstemmen: alles is gestopt. Het is doodstil.
Ook mijn telefoon werkt niet meer. De telefoonmasten zijn buiten werking. Sms'en lukt me niet, bellen is onmogelijk. Internet ligt eruit. Ik kan mijn beroemdheid niet bereiken en bal mijn handen tot vuisten. Het was niet makkelijk een afspraak met haar te maken. Ik hoop dat ik nog een kans krijg.
Ik denk aan een kennis, twee straten verderop die op het punt van bevallen staat. Ik hoop dat zij niet hoeft te bellen.

In de koelkast wordt de grote stapel barbecuevlees voor het etentje vanavond lauwer en lauwer. Mijn laptopbatterij zit nog voor een derde vol. Daar zie ik een kans. Nippend van een glas kraanwater leg ik de laatste hand aan een kort verhaal. Op straat het geluid van een stadsbus. Het is het enige dat ik hoor; alle andere auto's lijken in het niets verdwenen. De anders zo welkome stilte voelt nu verrassend genoeg beklemmend.

Twee uur later sijpelt ijswater langzaam uit de diepvries over het laminaat. Ik leg er een badlaken overheen. De wasmachine zit vol schuimend water. Ik heb trek in een kopje thee, maar de waterkoker werkt niet. Buurman vertrekt op zijn motor, ik schat op zoek naar een signaal waarmee hij kan bellen of uitvinden wat er aan de hand is. Buiten hoor ik driftig getoeter bij de spoorwegovergang. De bomen gaan na een paar uur aggregaat natuurlijk niet meer open en dicht.

Op zoek naar een telefoonsignaal om mijn belafspraak te bereiken, zwerf ik over straat. Ik ben de enige. Bij de supermarkt op de hoek van de straat staan de winkelwagentjes treurig en verlaten te glanzen onder de daarvoor bestemde overkapping. Er hangt een vel papier met een meisjeshandschrift erop voor de geblokkeerde schuifdeur. Het kassasysteem werkt niet, de deur gaat niet meer open. De winkel is gesloten. Een enorme truck met verse zuivel en vleeswaren wacht voor de gesloten achterdeur. De chauffeur zit ernaast op de stoep. Hij kan de manager niet bereiken, net zomin als zijn baas. De huisartsenpost is gesloten, net als het bejaardenhuis. Achter de voordeur heerst totale paniek omdat medische apparatuur is uitgevallen.
Het is warm buiten. Te warm. Als ik opschiet, heb ik nog een zuchtje energie in mijn laptop, genoeg om dit verhaal te schrijven. Het interview lukt niet, maar de column wel. Ik heb geluk.
In de verte hoor ik een ambulance aankomen. De zwaailichten loeien voorbij, richting spoor.