paarse prinses

Ineens was ze er. De vrouw met de paarse kleurspoeling door in een paarse plastic jas met bontkraag. Ze droeg een opzichtige tas van Chanel waarbij het merkje ondersteboven was vastgestikt. Haar tijgerlegging maakte het er niet beter op. Ik zat op een bankje, voor de kliniek waarin mijn allerliefste op dat moment geopereerd werd. Mijn ogen stonden glazig. Ze zat tegenover me en keek me aan, maar er kon geen lach af.

Vanuit haar jaszak klikte ze in een beweging een aansteker open met haar duim. Het was een metalen Zippo waarin een hartje was gegraveerd. Zuigend inhaleerde ze de rook van haar voorgedraaide sjekkie en bekeek me van top tot teen. Haar gezicht gaf geen krimp. Zelfs de enorme oorringen bewogen niet.

Ik keek over haar heen naar de ruiten van het gebouw waarbinnen iedere dag gestreden wordt. Voor sommigen kwam er uiteindelijk goed bericht, anderen restte het wegslikken en incasseren. De dood of de gladiolen. Ik slikte mijn tranen weg. Zo kon ik niet terug naar binnen, nog een klein momentje frisse lucht zou me goed doen.

De sigaret werd uitgedrukt op het houten bankje, een klein brandvlekje bleef over. Toen ik goed keek, zag ik dat er op hetzelfde plekje meer zwarte stippen zaten. Uit haar tas duikelde de Paarse Prinses een met diamantjes beplakte telefoon op. Haar enorme nagels toetsten driftig op de knopjes. Vanuit mijn ooghoek keek ik naar de glinsterende paarse steentjes. Op het moment dat we oogcontact maakten, borg ze het toestel resoluut op en staarde minutenlang naar de wegwaaiende wolken.

Een kale man zonder wenkbrauwen en wimpers passeerde ons. Ik ritste mijn jas iets verder omhoog. De angst voor een slecht-nieuws-gesprek zorgde voor dunne, natte streepjes die steeds breder werden. Likte ik eerst nog voorzichtig de druppels weg, ik kon ze niet meer tegenhouden. Ik brak. Mijn rug boog voorover om mijn schouders, die nu oncontroleerbaar schokten, te verbergen.

De vrouw met het paarse haar liet zich niet voor de gek houden. Ze schopte haar naaldhakken met pythonprint uit en stak op blote voeten over, richting mijn bankje. Eerst droogde ze met haar tanige handen mijn wangen. De bedeltjes aan haar armband rinkelden. En terwijl ik snikte, gaf ze me een zakdoekje en vlocht onhandig haar hele lijf om me heen en perste zich tegen me aan. Zonder ook maar een woord te zeggen hield ze me zeker tien minuten wiegend vast. Ze liet pas los toen de streekbus zich in de verte ronkend aankondigde. Haar hoge hakken tikten bij het instappen, net zolang tot de busdeuren dichtklapten. Ik keek naar het verfrommelde papieren zakdoekje in mijn handen. Het was paars.