dinsdag 23 oktober 2012

stalker

Meestal weet ik wel uit welke richting het kwaad komt, maar in dit geval heb ik geen idee.

Het is een zaterdagmorgen in september. Mijn agenda is tot vervelens toe leeg. Op het aanrecht liggen alle net leeggeruimde boodschappentassen, mijn middagboterhammetje staat ernaast. De thee trekt. Afwezig controleer ik mijn ingekomen e-mails, want je weet maar nooit of er zich onverwacht nog een leuke avond aanbiedt. Er zijn twee nieuwe berichtjes. De reclamemail is snel verwijderd maar “Dutchie” ken ik niet.

ik ken jouw via via,” staat er. “Ik vind jou ongeloofelijk spontaan, lief en leuk. Ik woon net als jij in A. Geen verkeerde bedoelingen maar ben erg benieuwd naar jouw”. Ik lees het berichtje ongeveer 150 keer, maar heb geen idee wie de afzender is.

Ik besluit het te laten voor wat het is tot Dutchie twee weken later weer in mijn mailbox springt. “Bevalt je nieuwe auto een beetje? Dit soort dingen doe ik eigenlijk nooit, maar jij lijkt me heel lief en volgens mij ben jij erg speciaal”. Dit keer schrijft hij zonder spelfouten, hij heeft er vast lang over nagedacht. Ik voel me niet gevleid, eerder gefrustreerd. Ik vind Dutchie veel minder lief en speciaal. Wat wil hij? Heb ik iets te vrezen?

Met de berichten van Dutchie kan ik zelf wel invullen dat ik weinig hulp hoef te verwachten van de politie. Ook al is het misschien geen kwaadwil, het anonieme en de specifieke informatie die hij over me heeft, grijpen mij behoorlijk aan. Ik besluit de confrontatie aan te gaan en mail terug. Netjes vraag ik waar hij mijn mailadres heeft gevonden en of hij zich bekend wil maken. Dutchie schrijft terug dat hij dat voor zich houdt. Wel vraagt hij hoe het met me gaat nu, een poos geleden mijn relatie beëindigd is. “Wellicht,” schrijft hij, “kom je er nog wel eens achter wie ik ben.
Ik sla hevig aan het puzzelen. Mijn ex kan het niet zijn; hij weet niets van mijn nieuwe autootje en dook bovendien nog voor ik vertrokken was in een nieuwe verkering. Collega’s hebben mijn privé-mailadres niet. Ik slaap slecht en blijf zoeken. In alles zie ik hints: tijdens de lunch op mijn werk speur ik ineengedoken de kantine af naar wie oogcontact met me zoekt. Ik word steeds schuwer en wantrouwiger.

Dutchie blijft af en toe contact houden. Hij wenst me een gelukkig Nieuwjaar (ik heb nu ook een zilverkleurige auto, net als jij!) en wat later een vrolijk Pasen. Onder de foto van een paasei vol hartjes staat een PS’je. “Heb je je zonnebril al teruggevonden?” Weer later wil hij weten in welk hotel in Turkije ik zat. Hij staat op het punt om een vakantie te boeken en hij wil weten waar ik logeerde in Fethye. Lichtelijk schizofreen begin ik iedereen uit te horen. Ik open een speciaal  mailadres voor nieuwe kennissen. Ik vertel zo weinig mogelijk over mezelf en houd oude vrienden langs een onredelijk lange meetlat. De dag dat ik in mijn auto in het achteruitkijkspiegeltje kijk of ik misschien gevolgd word, informeer ik Dutchie over mijn angsten en de impact van zijn daden op mijn leven. Ik hoor niets.
Een half jaar na het eerste mailtje en vijf weken na mijn mailtje terug antwoordt Dutchie. Hij zit in gewetensnood en wil zichzelf bekend maken op voorwaarde dat ik hem onbestraft laat.

Een dag later weet ik het. Omdat Dutchie een nieuwe baan gevonden heeft, gaat hij weg bij mijn assurantiekantoor. Wat hem iedere keer het meest geraakt had bij het wijzigen van mijn polissen was mijn stem, schreef hij. “Je klinkt zo leuk aan de telefoon, ik vond je direct een schatje.

Ik heb woord gehouden en hem niet verraden. Sindsdien regel ik alles via e-mail.

3 opmerkingen:

  1. Mooi verhaal, spannend zelfs. Vroeger had je hijgers, maar die bestaan volgens mij niet meer. Mafkezen zijn echter van alle tijden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bizar om te bedenken hoe volslagen onbekenden meer van je kunnen weten dan je lief is. Wat wordt het volgende; bonuskaart-stalking ('Ik houd net zoveel van Hageslag als jij')? Leuk geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Leuk geschreven! Ik zat echt licht huiverend af te wachten waar dit heen zou gaan. Pas nu wel op voor de spammers, das weer t nadeel van e-mail :)

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.