de jeugd van tegenwoordig...

Een bezoekje aan eenzame stakkers door leden van De Zonnebloem of Vrijwilligerscentrale? Buddy’s voor ernstig zieken? Stichting Korrelatie bellen als je in de put zit? Schei toch uit! Dat is zo 2012!

Onze jeugd staat te springen om al deze klusjes uit handen te nemen. Betaald. Dat wel.

In Groot Brittannië is het tegenwoordig een rage onder mannelijke studenten om je gezelschap te verkopen aan oudere dames. Op commando lachen om belegen grapjes in kamertjes vol luierlucht levert keiharde munten op. Werving gebeurt nu nog via het internet, maar ik voorspel heuse bemiddelingsbureaus. Is opera goed? Ik heb een aanvraag van een vijftigplusser die een beetje dement is, of kiest u voor de kwieke zeventiger met het loszittende kunstgebit?

Mannelijke studenten laten zich betaald fêteren door eenzame ouderen. Ze gaan avondjes uit met hen die snakken naar een ouderwets operetteavondje of eten ossenhaas tegenover een dame die dan wel geld heeft, maar niemand meer om het mee te delen. Onze aanstaande doctorandussen, biologen en werktuigbouwkundigen zijn niet te beroerd om een kostuum aan te trekken en de auto van papa te lenen. Oma kan slecht met haar rollator naar het centrum lopen, nietwaar?

Deze week interviewde een Brits dagblad een van de jongeheren. Ene Ron had al aardig wat centjes verdiend met zijn dates, en, zo meldde hij: “veel van mijn vrienden doen het ook.” In het paginalange artikel werd met geen woord gerept over Rons grootouders. Omdat Ron “niet zo handig is in het formuleren wat de oudje besjes willen lezen,” schrijft partner Catherine (21) zijn smsjes en e-mails. Om ongepaste situaties onder controle te houden, controleert zij ook Ron’s telefoon. Geen gedragen Tenalady’s in haar huis. Daarnaast beheert ze als een echte souteneur Rons agenda, geeft kledingtips en telt achteraf de poet.

Ron vertelt op zijn beurt trots dat een van zijn klanten hem onlangs voor 500 euro in het nieuw stak waarna hij het zich goed liet smaken in chic restaurant. Na afloop van het etentje gaf de dame hem nog bijna 650 stuiterballen in contanten mee voor zijn studie. “Maar er zijn ook dames die alleen maar willen kletsen aan de telefoon,” orakelt hij verder. Na een giro-overschrijving is dat natuurlijk geen probleem. Wonderboy praat dan graag over zijn kostbare studie. Na weer een dag in eenzaamheid kan zijn klant dan tevreden slapen.

Als dit ons nieuwe gedachtegoed gaat worden, dan moet een beleefdheidsbezoekje aan mijn tante toch wel 100 euro doen. Het mens is stomvervelend. Dat is dan een familieprijsje. Een ritje naar het tuincentrum met de gehandicapte moeder van mijn vriendin levert minstens 35 euro op. Moeten ze zelf maar een auto kopen, mijn auto rijdt niet voor niks en mijn tijd is kostbaar. Als ze zo nodig potgrond moeten hebben, sjouwen ze het ook maar zelf in de kofferbak. Voor het uit de stad meenemen van een harinkje of gebakje voor mijn bedlegerige buurvrouw reken ik 15 euro, exclusief materiaalkosten. Als ze de buit ‘gezellig’ samen wil opeten, vraag ik 20 euro extra. Vriendinnenbezoekjes verreken ik echter met gesloten beurs. In een excelbestandje noteer ik de tijden die we bij elkaar hebben doorgebracht, zodat dit per kwartaal gelijkgetrokken wordt.

Het positieve aan dit verhaal vind ik dan weer de opkomst van de vrouwelijke pooier. Die heeft in tegenstelling tot haar mannelijke collega’s tenminste respect voor te lange werkdagen en mept niet in het rond om haar omzet te verhogen. Ik steek er mijn hand voor in het vuur dat Britse studente Catherine niet door het rode licht rijdt met 170 kilometer per uur in een zwarte, geblindeerde Honda CRX 3.0 Turbo met bullbars voorop.