dinsdag 24 juli 2012

tour de femme


Nu de wielerkaravaan weer ingepakt en in lange slierten is vertrokken om op te laden voor de zomerkoersen in Bullemerbroeck en Valssemeer, wordt het eindelijk weer rustig in huis.

Als echte vrouw verwonder ik me ieder jaar opnieuw over de tijdens de Tour plotseling opduikende groepjes hobbyfietsers. Mannen (het zijn altijd mannen) met robuuste Hollandse lijven, geperst in superstrakke pakjes en woest laverend tussen de senioren met Spartamet. Je vindt ze vaak op de verlaten wegen, de dijkweggetjes of zomaar ineens naast je op het pontje, in hun fluoriserende reclame-nylon, en een been al in de ankers om flink af te trappen als de boom omhoog gaat. Hun "zakie" prominent en zonder schande bobbelig opgefrot in het blauwe zeemleer.

Op de televisie maakt het vaste zendschema begin juli plaats voor praatprogramma’s vol ijdele tourgroupies, handjesschuddende sponsors en uitgekakte renners die in de winter bijklussen als ijsdanser of gastspreker in huize Avondlicht.

De gezellige Hollandse huisman verruilt zijn lollige barbecueschort voor de afstandbediening. Ook mijn man, wiens new best friend ineens Mart Smeets is, en die alle tourgeheimen kent. Met in zijn hand een biertje brult hij vanaf de bank onbegrijpelijke termen als "aan de boom schudden", "snot voor de ogen rijden" en "wegkletsen". Onvermoeibaar moedigt hij urenlang het tv-scherm aan. Voor, tijdens en vooral na iedere etappe wordt teletekst uitgepluisd. Mijn dagen zijn deze weken gevuld met alles wat ik kan doen zonder voor de bank te lopen en lieftallig zwijgen. Ik wacht zelfs volgens instructie met het bereiden van de avonddis tot na half zes, onderwijl zuchtend en puffend bij het horen van al deze terminologie.

In deze wereld van geheimtaal duurt het jaren voor wij vrouwen deelgenoot worden van het mysterie van de beenolie. Nooit vertelt ook maar één bankfietser mij details ik nou interessant vind, zoals een antwoord op de vraag of er een douche in de tourbus zit of dat volle blazen worden geleegd in pauzetijd of in Dixies langs het parcours. Nee, pas later, veel later, wanneer een camera net iets te laat wegdraait, komt hare sulligheid achter het grote geheim van de leeglopende ventieltjes.

De Tour. Na drie weken volledig ondermijnde routine en afgedwongen privileges heb ik het dapper voldragen. De laatste interviews druppelen nog na in de kranten. Mijn vriendinnen en ik halen opgelucht adem. Ik heb mijn man weer terug, althans, dit jaar tot de aftrap van de Olympische Spelen. Ik ben gelukkig voor bijna 50 weken verlost van de bolletjestrui, de gele trui, de witte trui, de aanvallende punten en de leiders en de knechten. Het is tijd voor de gewone wereld. Waar een colletje nog gewoon een truitje is, een gevallen gat gewoon met de naaimachine gedicht kan worden en je bij "geparkeerd staan" alleen nog hoeft te denken aan je blauwe schijf.

4 opmerkingen:

  1. Sterk geschreven Spik!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Blauwe parkeerschijf of niet, jij komt er wel, super goed geschreven !!!!!!
    "Zonnebloem"

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Goed geschreven, sportieve sportvrouw!!!!!!
    "Zonnebloem"

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.