dinsdag 31 juli 2012

my big fat gypsy wedding


Het is prachtig weer buiten. Alles in mij schreeuwt om een terrasje. Of eigenlijk om appeltaart met een reusachtige klodder slagroom, maar dat is een andere column.

Na even drammen heb ik mijn man in de auto gewerkt. Onder een mild zonnetje ploffen we later in een rotan stoeltje voor café De Waag in Doesburg. De taart wordt besteld. We genieten van  de winkelende mensen. Voorover gebukt om mijn lief een kus op het voorhoofd te drukken, gaat tegenover het terras een kerkdeur open.
“Er komt zo een bruidspaar,” klinkt het onder mijn kin. Vol bewondering kijk ik naar beneden. Mijn man weet alles. Hij ziet me staren en knikt naar een grijze Mercedes met een joekel van een bloemstuk op de motorkap. Het is een brikkie, type pooierbak.

Uit de kerk stapt een meisje. Ze heeft een ieniemienie rokje aan (nog korter dan mijn Hello-Kitty-slaapshirt) en vuurrood haar tot op haar heupen. Haar linnen topje stopt net onder de behasluiting. Onder deze creatie draagt ze torenhoge hakken met kurkzolen. Het publiek op het terras valt stil. Achter het meisje roetsjt een jongeman naar buiten. Zijn rits oorbellen glinstert in de zon. Behendig rijdt hij de Mercedes voor de antieke kerkentree.
Om me heen wordt druk besteld. Met een beetje geluk staat de verse koffie op tafel voor de klokken luiden. Op straat stappen fietsers af. Een oma waggelt met haar kleinkinderen over de keitjes richting trouwauto.

De houten deuren gaan nu wijd open en een troepje mensen, net zo florissant gekleed, haast zich om zeepbellen te blazen richting hoofdingang. Daar komen de feestvarkens. Ik zit op het puntje van mijn stoel. Achter me roert een dame al minutenlang in haar theeglas. Er wordt stevig in mijn hand geknepen. “Oh my god,” zegt mijn man. Ik hoor zijn woorden in stereo om me heen.
Felrode flamencoschoenen stappen over de keitjes. De bruid is Benidorm-bruin en heeft het pikzwarte haar dat je alleen kunt maken met pakjes haarverf van de Lidl. Lijzige, strenge haarstukken komen tot haar heupen. Om haar taille wappert een rood lint, maar de strakke strik kan haar taille niet redden. De synthetische jurk is aan de voorkant zo kort, dat je het kant van het witte wielrenbroekje eronder kunt zien. Achter trekt een sleep krullend over de kasseitjes. Oorbeljongen rent naar de bruid. Hij steekt een sigaretje voor haar aan, dat ze tussen haar lippen klemt. Stevig inhalerend kust de bruid nu haar gasten; het stokje afwisselend tussen gelnagels en lippen. Twee kinderen met groene haarstekels trekken zich omhoog aan een gietijzeren klopper die in de kerkmuur verankerd is. Met hun gymschoenen beklimmen ze de stenen. Een jongen met eenzelfde corsage als het trouwboeket op zijn pak staat aan de overkant van de weg te ginnegappen met wat knullen. Hij staat met zijn rug naar de kerk en zuigt stevig aan een peuk.

“My big fat gypsy wedding,” fluistert mijn man, doelend op het televisieprogramma dat zo clownesk hilarisch is, dat ik tot op vandaag dacht dat het in scene is gezet. Alle gesprekken om ons heen zijn verstomd. Achter me draait het theelepeltje nog steeds rondjes in het glas. Het massaal toegestroomde publiek verroert zich niet. Niemand klapt.
Dan maakt een van de mannen zich los van het bonte gezelschap en stampt naar ons terras. Het is muisstil. Snel schuif ik een hapje taart naar binnen. Rommel doelloos wat in mijn handtas en leg mijn vestje op de stoel naast me. De man loopt weer terug, in zijn handen een dienblad met fluitjes pils. Hij trakteert eerst de bruid en bruidegom die proostend het halve glas met een enkele ferme slok naar binnen klokken. Ik hoor een harde boer. Midden op straat ontstaat een klein bacchanaal. Builen shag verschijnen, het bier vindt gretig aftrek en het enige lawaai in de wijde omgeving is het luide gelach wanneer een bruidsmeisje merkt dat haar jurkje doorschijnt in het zonlicht. Haar brede billen zijn gehuld in een zebravel.

“Aso’s,” lispelt de dame van het krassende theelepeltje achter me. Ze staat op. Snel schuift ze de kleine plastic kuipjes roomboter in haar handtas. Dan grist ze nog vier suikerzakjes mee.
“Kampvolk,” murmelt haar man. Hij wacht tot de serveerster hem zijn vijftien eurocent wisselgeld teruggeeft.

“Het zal je dochter zijn.” Hij krijgt support van het echtpaar naast hen. De vrouw schuift haar dure zonnebril in het haar en knikt naar het groepje feestvierders. Haar hondje plast tegen de tafelpoot.
Een flinke tros blikken achter de auto ratelt ons allemaal overeind. Het kersverse echtpaar wordt joelend uitgezwaaid. De gasten dansen stampend rond de optrekkende auto.

Een van de jongens, met een meer dan royale tatoeage in zijn hals, wandelt behoedzaam richting café. In zijn armen balanceert hij een dienblad met daarop alle geleende bierglazen. Omgespoeld en keurig op een rijtje.

3 opmerkingen:

  1. Bijzonder he. Hoe snel mensen een vooroordeel kunnen vellen. Wederom leuk geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hahaha, zie het al helemaal voor me.. En maar commentaar leveren op anderen, maar ondertussen... Een heel schouwspel, dat zeker!

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.