feestjes

"Zeg, hoe gaat het eigenlijk met dat gekrabbel van jou?"
Ik kijk met een schuin oog naar de man die zijn toastje belegt met twee plakken zalm. Hij kijkt niet terug. "Het lijkt me zo nutteloos, zo'n blogje met dertig lezertjes," gaat hij door. "Besteed je nou veel tijd aan dat getik?"
"Zo'n dertig tot veertig uur per week."
De man trekt een stuk vis uit zijn snor en schommelt zijn glas Chardonnay. "Wat verdien je daarmee?"
Ik stotter bijna. "Ik begin net. Ik schrijf pas een jaar."
Met zijn pinknagel wrijft hij net zolang over zijn tandvlees tot hij de kleine komkommerschilfer vindt waar ik zo onopvallend mogelijk naar kijk. Pas na vier keer pulken bestudeert hij het groene velletje op zijn vingertop. Dan steekt hij het terug in zijn mond. "Mijn vrouw maakt kerstkaarten. Vangt soms wel vijftig euro per dag op braderieën."
Blijkbaar heb ik hem aangemoedigd met mijn flauwe glimlach, want hij duwt de pulkvinger tegen mijn borstbeen. "Mijn zus wint regelmatig weekendjes weg met prijsvragen. Lijkt me interessanter dan dat schrijverijtje van jou."
Schaapachtig hef ik mijn lege glas. "Ik ga even iets te drinken halen."
Onderweg naar de keuken slaat de gastheer op mijn schouder. "Heb je het een beetje naar je zin? Of ronsel je nieuwe volgertjes voor je blogje?" Zijn grote hand knijpt nu in mijn sleutelbeen. "Echt hartstikke leuk, die krabbels van je. Maar wanneer zoek je nu écht werk? Heb je trouwens de bitterballen al geproefd? Originele Van Dobben. Met mosterd uit Dijon. Zelf daar gekocht."
In de keuken staan zelfgemaakte zalmrolletjes met pijnboompittenmousse op het aanrecht. Daarnaast biologische schorsenerenpuree-quenelles. Dat weet ik omdat het recept onder een magneet van het Vrijheidsbeeld hangt. Met een knipoog naar de magneet zet ik mijn lege glas in de spoelbak. Dan glip ik de keuken uit, richting mijn huis.
Boven de opgewarmde macaroni van gisteren schrijf ik de laatste zinnen van een interview dat ik ooit hoop te verkopen. Het is de vierde dag dat ik eraan werk, maar wat ben ik er trots op. Het leest als een spannend boek. Als ik het voor de zesde keer heb verbeterd en opsla, krijg ik een sms'je.
Waar ben je nou ineens? Waarom lees je hier geen stukkie voor? Kunnen wij ook lachen!
Tranen prikken in mijn ogen. Hardhandig klap ik mijn laptop dicht maar een kwartier later open ik hem weer. Ik ga door.

Dit feestje was op de kop af een jaar geleden. Ik schreef rustig verder.
Weekblad Viva plaatste niet alleen dát interview, maar kocht er nog vier bij in drie maanden. Een maandblad gaf me een vaste column. En vorige week tekende ik het officiële auteurscontract bij een grote uitgeverij. In de herfst van 2014 wordt mijn boek officieel gepresenteerd. Met een feestje. En reken maar dat ik dan ongelooflijk veel bitterballen ga eten. Waarschijnlijk zijn ze niet van Van Dobben, maar de mosterd komt uit Dijon. En die ga ik daar verdorie zelf halen.