thank God I'm a woman

Máxima zal het vast herkennen; de vrouwelijke noodzaak jezelf een paar keer per dag te verkleden. Met als hoogtepunt Koningsdag, zag ik haar al vaker in meerdere outfits op één dag.
Als man is het zaak om niet te licht te denken over de inspanningen die het dames kost om er iedere dag weer verfrissend en geweldig uit te zien. Dit is een jarenlang investeringsproces van bloed, zweet en tranen! Succes betekent hard werken.

Zelfs iets ogenschijnlijk ultra-simpels als het kopen van een panty vereist jarenlange pas-sessies. Je zou er gek van worden. Ieder warenhuis en ieder merk voert andere maten. De ene maat L is de andere niet! Zelfs de term “huidskleur” stuit op problemen. Kies ik nude, hazel, caramel, skin, tendresse, caresse of natural? Neem ik acht, vijftien, twintig  of zestig denier? Of toch veertig? Daarna komen de dilemma’s over wel of geen ingezoomd kruis, te knellende taillebanden en versterkte tenen. Want wat als je grote teen al bij het passen door het nylon prikt? Een nieuwe panty kost bakken vol energie. Soms moet ik er een hele dag de stad voor in.

Mijn klerenkast is mijn levenswerk. Een goed formaat is van groot belang. Hier weet zelfs kroonprinses Amalia al alles van. Een simpele “extra large” of de Ikea Pax is voor beginnelingen. Een walk-in-closet is “the real thing”. Mijn accessoires en kleding zijn gesorteerd op seizoen, prijs, kleur en levensfase. Dat is het resultaat van vele jaren hard werk. Mijn kast is een tijdmachine die toont wie ik ben. Die mij herinnert aan fases, ex-vriendjes en vriendinnen wiens stijl ik soms klakkeloos overnam. Aan de ruimte die zo'n bepaalde stijl inneemt, kan ik zien hoe serieus de relatie of vriendschap was.

Een of twee keer per jaar delf ik het onderspit en moet ik genoegen nemen met minder dan zes strekkende meter kleding. Als ik op vakantie ga, haalt mijn schat twee koffertjes van zolder. De zijne is zo gepakt. Ik ben wat langer bezig. Eerst leg ik de hoogstnodige kledingsets op bed. Zodra ik mijn toilettas in mijn koffer leg, past er alleen nog een bikini bij. Trillend van paniek wik en weeg ik dan nog een week of twee verder, tot ik na eindeloze passessies, zittend op het deksel, de sloten kan dichtklikken. Boeken, potten appelmoes en zonnebrandcrème heb ik dan al stiekem in de koffer van mijn reisgenoot gefrot.

Eenmaal op weg naar het vliegveld ben ik echt toe aan vakantie. Meestal ben ik zo uitgeput en gefrustreerd van het schiften, dat ik ter plekke een upgrade  boek om bij te komen. Puffend in de vliegtuigstoel met de broodnodige bubbels, fluistert mijn man dan altijd lief: “zie je nou schat, je hebt helemaal niet meer dan een klein koffertje nodig om gelukkig te zijn”. Dan glimlach ik maar, terwijl het zweet van mijn hoofd gutst. Van mijn geheim weet hij niets. Onder mijn rekbare joggingpak draag ik drie lingeriesetjes, zes topjes, drie shorts, een sweatertje en twee leggings. Erover een sjaaltje en een wikkelvestje voor de leuk. Je bent een vrouw of niet.