Piaggio

Hoofdschuddend staar ik naar mijn beeldscherm. Hoe is het mogelijk. Een vrouw van halverwege de twintig blogt dat ze haar nieuwe baan heeft opgezegd omdat "er te weinig uitdaging in zat". Ze heeft het twee weken geprobeerd. Onderaan vraagt ze de lezers om leuke, parttime vacatures. "Graag met veel persoonlijke ontwikkeling in een bedrijf met een platte managementstructuur". Ook zoekt ze "een fijne werksfeer waar soms tijd is voor een geintje". Ik bonk met mijn hoofd op mijn bureau, net zolang tot ik een brom hoor.

Het is door die zoemende brom dat ik mezelf zie op dezelfde leeftijd als deze recessieontkennende dromerella. Vers van school werkte ik als uitzendkracht bij scooterproducent Piaggio. Daar zochten ze een vervanger van de vervanger van de telefoniste en het was het enige baantje waar ik welkom was zonder werkervaring. Mijn werkplek besloeg een vierkante meter. Precies groot genoeg voor een stoel en een tafeltje voor de enveloppen die ik met folders moest vullen als de telefoon zweeg.
Wat was ik blij met mijn kantoorbaan. Opgedoft begroette ik iedere dag mijn collega's die besmuikt knikkend hun kantoren indoken. Praten met een tijdelijke kracht was tijdverspilling.
Een kerstpakket kreeg ik niet, maar ik mocht wel een maand langer blijven. Nog nasmeulend van het goede nieuws lepelde ik in mijn eentje mijn tupperwaredoosje met koude macaroni leeg, toen hij aanschoof. Of Tilburg een leuke stad was, vroeg hij in het Engels: de Italiaanse bezoeker van die dag. Hij zocht een huis voor zijn gezin en zichzelf omdat hij een half jaar in Tilburg wilde wonen. Iets anders dan een kleine flat in een volksbuurt wist ik niet, maar Engels sprak ik prima. Ik vertelde hem over Tilburgs beste Italiaanse ijssalon, het dialect van mijn collega's en hoe je jenever dronk.
Diezelfde avond reed ik hem rond in mijn doorgeroeste Polo. In ruil voor informatie over makelaars, goede woonwijken en Nederland, trakteerde hij op een etentje. Om één uur 's nachts overschreeuwden we Guus Meeuwis in café Vagant en leerde ik hem alles over Bols en Schrobbelèr.
De volgende dag was hij vertrokken en werd ik gepromoveerd tot assistent-directiesecretaresse. Giancarlo bleek dé directeur van Piaggio Europa en kwam in Tilburg de divisie Benelux uitbreiden. Na een maand zag ik hem weer, op de eerste personeelsborrel waar ik als zijn assistente ineens wel welkom was. Niemand begreep hoe het kwam dat zijn vrouw me de oren van het hoofd kletste en zo hartelijk tegen mij was. Een half jaar later vertrok hij weer, en ik solliciteerde bij Het Land van Ooit.

'Je bent nooit te oud om te leren,' hoor ik weleens, en die wijsheid wens ik het bloggende meisje ook toe. Ik ben haar in ieder geval ontzettend dankbaar. Het is door haar arrogantie dat ik Giancarlo terugvond op Google. 'Wat een verrassing na al die jaren,' schrijft hij als antwoord op mijn mail. Hij is nu directeur van Piaggio Amerika, maar eind juni is hij een paar dagen in Nederland. Of ze in Arnhem ook Schrobbelèr hebben?