keiharde chantage

 

Soms hoor of lees ik iets in het nieuws waar ik blij van word. Ik geef toe, dat is niet vaak, maar afgelopen zaterdag was het weer zover. Schaterlachend las ik over de diefstal van het bronzen koekje. Het lijkt op de titel van een kinderboek of Suske-en-Wiske-stripverhaal, maar het was heel serieus.

Vorige week werd bij de bekendste koekjesfabrikant in Hannover, Duitsland, het twintig kilo wegende logo gestolen. De fabriek loofde onmiddellijk een beloning uit om het bronzen biscuitje terug te krijgen. Koekiemonster himself stuurde een dag later een met krantenknipsels geplakte dreigbrief naar een krant. Het blauwe vreetbeest uit Sesamstraat claimde de diefstal en sloot een foto van zichzelf met het bronzen koekje in. Zijn eis: Leibniz-koekjes voor ieder ziek kind in het kinderziekenhuis in Hannover. Zonder zwarte chocoladecoating. Melkchocolade moest het zijn.

Eerder las ik wel eens over in supermanpak geklede mannen die reddingsacties opzetten en rijke mensen die geld over straat uitstrooien, maar de koekiemonsterkrimi liet me hardop grinniken.

Het blijft natuurlijk chantage; iets dat niet van jou is stelen en het alleen in ruil voor iets anders teruggeven. Als Svetlana duizend euro vraagt voor een vliegticket naar Boer Henk is dat ook oplichting. Svetlana wil zichzelf ruilen voor geld maar levert niets in retour. Wanneer ik een mobieltje op een terrasje meepik en de eigenaar vertel dat –ie hem alleen terugkrijgt als hij twintig euro stort aan het Wereldnatuurfonds is dat ook niet netjes. Het is mijn telefoon gewoonweg niet, dus ik heb niets te eisen. Dat geldt ook voor Koekiemonster.
Bovendien is –ie niet slim, hetgeen te verwachten valt van een overbehaarde veelvraat die enkel grommend kan schrokken. Want, wat schieten kinderen op met koekjes? Ik zie torenhoge tandartsrekeningen, hoopjes kinderkots, ADHD-achtig gespring door de suikerinjectie en vooral ruzie tussen de kale hoofdjes over wie de meeste koekjes heeft. Een zinloze actie dus.  

Dat kan beter, zou ik zo denken. Ik ben druk bezig met een meer ludiek plan de campagne. Om te oefenen stal ik eerst de Toekan van het dak van het dichtstbijzijnde Van der Valk hotel. In ruil voor schnitzels aan dertig daklozen heb ik hem teruggebracht. Nu ben ik klaar voor de grand finale.

Ik heb bijna genoeg kranten opgespaard. Ook liggen er rubber handschoenen, een kort wit jurkje met rode bies, een rode haarstrik en een plakstift klaar. Na het scheren van mijn benen is het dress to impress. Met het loeikorte schoolmeisjesjurkje verleid ik de eerste de beste piloot met een hormoonoverschot. Daarna pik ik zijn vliegtuig in en hij krijgt het pas terug als hij iedereen met een serieus strafblad of een bonus boven het miljoen heeft gedropt in de Sahara. Ik zie een nieuw avontuur! Suske-en-Wiske-en-de-zachtzoete-zuivering.