over rokjesmannen en halal-worst

 

Dierbare vrienden die al jaren niet meer in Nederland wonen, stuurden me pas een serie foto’s. Blozend stond het blonde, Hollandse gezin op een trap. In Schotse rokjes. Geruite plooien boven blote, knokige benen met kniesokken. Om hun heupen een flinke riem met buideltas. Ze glunderden en keken gelukkig.

Prachtig vind ik dat. Zo’n stel oerhollanders, volledig opgenomen door hun nieuwe woonomgeving en geïntegreerd in alle lokale gebruiken. Inclusief het eten van Haggis en het vieren van het Hogmanay-festival.
Je hoort het vaker. Nederlandse expats die in Duitsland ineens gaan vousvoyeren. Kerels proostend met een glaasje sinas in Dubai. Hordes toeristen, fotograferend in tempels en paleizen in gehuurde sarongs om schouders en knieën te bedekken en Koningin Beatrix en Prinses Máxima, vroom gesluierd op staatsbezoek in Abu Dhabi. Mijn vrienden en de RVD bevestigden dat zij dit deden “uit respect voor de gewoontes uit het land”. Easy as that, zou je zeggen.

Toch blijkt bovenstaande in Nederland voor een groot deel te bestaan uit eenrichtingsverkeer.
Ze bestaan heus wel, Indiërs die Sinterklaas vieren en Marokkanen die boerenkool maken, maar het zijn er erg weinig.
Frau Antje daarentegen serveert sushi, roti en couscous op boerenbontservies. In gevangenissen is halal-eten standaard. Jan de Veganist en Marco Macrobioot hebben in Mali of Turkije dikke pech.

Zestien miljoen mensen, oké, minus dat troepje van Blondie uit Venlo, passen zich aan met speciale moslimwoningen waarin vrouwen geen man kunnen tegenkomen. Attractieparken openen gebedsplaatsen. Nog niet zo lang geleden presteerde de politie het om een vacature exclusief open te stellen voor “vrouwen en allochtonen”. Den Haag faciliteert initiatieven die integratie in de weg staan. Ik heb het hier over subsidies aan moskeeën onder het kopje “sporten voor allochtonen” of een eigen buurthuis voor vereenzaamde Palestijnse migranten.

In multiculti-Nederland spreken we net zo makkelijk jarenlang Engels met onze buren die wel vrij willen op katholieke feestdagen maar amper kunnen communiceren. Niemand hoeft zich aan gebruiken te houden.
Begrijp me goed: van mij mag iedereen eten, geloven en dragen wat hij of zij wil, mits dat een ander niet schaadt. Wanneer echter schapen voor het oog van kinderen op balkons worden geslacht of vrouwen worden beledigd met een afwijzing op hun uitgestoken hand, gaat dat mij een brug te ver.
Het lijkt mij dat je met je best doen om te integreren of rekening houden met bepaalde gebruiken in het gastland, niets van je eigen identiteit hoeft te verliezen.

De vraag aan u is hoe wij nu echt kunnen bijdragen aan een succesvolle samenleving. Ik probeer het met humor. Voortaan eet ik hutspot met halal-worst en neem een doosje chocozoenen mee voor mijn Nigeriaanse vrienden. Ik kies voor geraniums in plaats van afrikaantjes bij het tuincentrum.
Mag ik nog wel raden of er nu wel of geen onderbroek onder die Schotse rokken zit?