smerige ballen

Afgelopen zondag was ze er weer: mijn buurvrouw. Een paar dagen daarvoor wurmde ze ongevraagd haar naar Kölnisch Wasser riekende lijf mijn gang in. In een argeloze bui pakte ik mijn nieuwe snowboots uit de auto en ineens stond ze in mijn hal. “Zozo, doe maar duur,” wees ze met samengeknepen lippen naar het nepbontrandje op de laarzen. Daarmee was ik nog niet van haar af. “Zondag kom ik gezellig eten,” drong ze zichzelf op. Haar stem kraste. De mijne haperde.

Mijn buurvrouw (“zeg maar mevrouw Riekie”) weet alles van onze buurt. Ze kan precies vertellen hoe vaak de pizzakoerier stopt bij mijn andere buren, wanneer het jonge stel van een paar huizen verderop barbecuet (“ik zag stokbroden uit de tas steken en er lag een zak houtskool op de bagagedrager) en op welke krant ik ben geabonneerd (“geef me even de kortingsbon van jouw achterpagina”). 

Als een razende ruim ik die zondagmorgen alle dure glossy’s op, want die vindt ze geldverspilling. Daarna inspecteer ik de kamer en verruil de Uggs-pantoffels voor mijn versleten berensloffen. De chique theedoos gaat, nadat er na haar vorige bezoek een hoop zakjes misten, een middag naar de kelder. En plunderde ze tijdens haar laatste visite alle pralines (“ze staan er toch voor?”), deze keer moet buuf het doen met het pak speculaas dat over de datum is. Ik waaier veertien koekjes op een schoteltje.

In de keuken draai ik twee gehaktballen. De grote, die “mevrouw Riekie” altijd uit de pan vist, krijgt een extra sappige vulling van kattenvoer. Ik moet er zo van lachen dat ik me verslik en over de ovenschotel hoest. Precies op die kant van de schaal leg ik meer kaas. Ik schrik zo van de bel die een half uur te vroeg gaat, dat het verse brokje neuspulk van mijn vinger in de soep valt. Snel veeg ik het andere stukje aan het koffiekopje dat voor haar klaarstaat. 

Ze perst net een wind uit haar billen als ik met het derde kopje koffie de kamer weer in draaf. “Wat eten we?”, loert ze richting keuken. Haar mond is karamelkleurig. Er ligt nog één speculaasje op het bord.

“Die dikke van 144 heeft alweer een nieuwe auto.” Een druppel jus hangt aan haar kin. Ze merkt het niet. Ze schrokt het laatste restje bal naar binnen en schept gehaast een nieuwe lepel puree met extra kaas op haar bord. (“anders blijft het toch maar over.”)

Bij het weggaan prikken harde haartjes in mijn wang als ze de jus op de mijne veegt. Ze knijpt me gemeen hard. Haar warme speeksel spettert in mijn oor als ze knipoogt: “komende zondag bij mij”.

hoeveel vrienden heb jij?

De Nederlandse band Doe Maar zong het jaren geleden al: Als je wint, heb je vrienden.
Dat weet Lance Armstrong inmiddels ook. Rijen dik stonden ze. Echte vrienden. De hele wereld likte zijn gouden kuiten. Tot zijn geregisseerde belijdenis bij Oprah. In plaats van tussen de borsten van een rondemiss op een verhoging, snifte hij nu op een oude bank die Tom Cruise jaren geleden al kapot sprong.

Zonder succes geen vrienden. De Amerikaanse actrice Lindsey Lohan is daar ook een prachtig voorbeeld van. Overmoedig door alle Halleluja’s transformeerde de roodharige elf in een blonde feestdraak. Genegeerd door tout Hollywood spreidt Lindsay tegenwoordig haar Benzedrinebeentjes als escortdame. Hollandse Yolanthe weet het ook. Met enkel vrienden uit Volendam zou ze nu nooit bilschudden in een film met A-lister Mark Wahlberg. Zelfs Estelle kwam erachter. “Ik leer nu mijn echte vrienden pas kennen,” knarsen haar Dobbelmanwitte tanden in glossy Beau Monde.

Winnaars hebben vrienden. Met berichten als “ik krijg een kunstgebit” of “ik voel me eenzaam” klikt zelfs Bambi je weg op Facebook. Dat heeft het Braziliaanse bedrijf Namoro Fake nu ook ontdekt. Voor omgerekend 36 euro verzorgen zij een maand lang de Braziliaanse versie van Doutzen als jouw vriendin, inclusief dertig “persoonlijke krabbels” op je Facebookpagina. Sloebers kunnen voor slechts drieënhalve euro een “gewone” vriend kopen.

Voor mij, the lonesome ranger from Arnhem, kwam dit bericht als geroepen. Meteen nadat ik het las, verkocht ik mijn iPad. Van de opbrengst en mijn allerlaatste centen schafte ik 78 nieuwe vrienden aan. Glunderend bekeek ik twee dagen later in het internetcafé mijn profiel. Bovenop de 78 nieuwe hubbies had ik er ineens 23 Nederlandse vrienden bij! Ze stuurden zelfs berichtjes!

Huppelend rekende ik af en danste gelukzalig naar buiten. Ik viel pardoes van de stoep. In de ambulance werkte ik mijn status bij. Het bleef stil.
Eenmaal in het gips Facebookte ik het kamernummer, worstelend met mijn enige overgebleven oog en beide benen in een katrol. Ik kreeg nul reacties.

Dat is nu twee weken geleden. Op mijn verder kale prikbord hangt inmiddels een servetje waarop de nachtzuster een bloem getekend heeft. Ik kan weer zelf eten. Naast mijn lege bloemenvaas ligt een gehuurde ipad waarop ik oude songteksten van Doe Maar lees. Het troost me. Eerst las ik de songtekst van “Nachtzuster”, maar momenteel  vind ik steun bij “Alles gaat voorbij” en “De bom.”

over rokjesmannen en halal-worst

 

Dierbare vrienden die al jaren niet meer in Nederland wonen, stuurden me pas een serie foto’s. Blozend stond het blonde, Hollandse gezin op een trap. In Schotse rokjes. Geruite plooien boven blote, knokige benen met kniesokken. Om hun heupen een flinke riem met buideltas. Ze glunderden en keken gelukkig.

Prachtig vind ik dat. Zo’n stel oerhollanders, volledig opgenomen door hun nieuwe woonomgeving en geïntegreerd in alle lokale gebruiken. Inclusief het eten van Haggis en het vieren van het Hogmanay-festival.
Je hoort het vaker. Nederlandse expats die in Duitsland ineens gaan vousvoyeren. Kerels proostend met een glaasje sinas in Dubai. Hordes toeristen, fotograferend in tempels en paleizen in gehuurde sarongs om schouders en knieën te bedekken en Koningin Beatrix en Prinses Máxima, vroom gesluierd op staatsbezoek in Abu Dhabi. Mijn vrienden en de RVD bevestigden dat zij dit deden “uit respect voor de gewoontes uit het land”. Easy as that, zou je zeggen.

Toch blijkt bovenstaande in Nederland voor een groot deel te bestaan uit eenrichtingsverkeer.
Ze bestaan heus wel, Indiërs die Sinterklaas vieren en Marokkanen die boerenkool maken, maar het zijn er erg weinig.
Frau Antje daarentegen serveert sushi, roti en couscous op boerenbontservies. In gevangenissen is halal-eten standaard. Jan de Veganist en Marco Macrobioot hebben in Mali of Turkije dikke pech.

Zestien miljoen mensen, oké, minus dat troepje van Blondie uit Venlo, passen zich aan met speciale moslimwoningen waarin vrouwen geen man kunnen tegenkomen. Attractieparken openen gebedsplaatsen. Nog niet zo lang geleden presteerde de politie het om een vacature exclusief open te stellen voor “vrouwen en allochtonen”. Den Haag faciliteert initiatieven die integratie in de weg staan. Ik heb het hier over subsidies aan moskeeën onder het kopje “sporten voor allochtonen” of een eigen buurthuis voor vereenzaamde Palestijnse migranten.

In multiculti-Nederland spreken we net zo makkelijk jarenlang Engels met onze buren die wel vrij willen op katholieke feestdagen maar amper kunnen communiceren. Niemand hoeft zich aan gebruiken te houden.
Begrijp me goed: van mij mag iedereen eten, geloven en dragen wat hij of zij wil, mits dat een ander niet schaadt. Wanneer echter schapen voor het oog van kinderen op balkons worden geslacht of vrouwen worden beledigd met een afwijzing op hun uitgestoken hand, gaat dat mij een brug te ver.
Het lijkt mij dat je met je best doen om te integreren of rekening houden met bepaalde gebruiken in het gastland, niets van je eigen identiteit hoeft te verliezen.

De vraag aan u is hoe wij nu echt kunnen bijdragen aan een succesvolle samenleving. Ik probeer het met humor. Voortaan eet ik hutspot met halal-worst en neem een doosje chocozoenen mee voor mijn Nigeriaanse vrienden. Ik kies voor geraniums in plaats van afrikaantjes bij het tuincentrum.
Mag ik nog wel raden of er nu wel of geen onderbroek onder die Schotse rokken zit?

stoute piemels

Hoera! Voor me ligt een nieuw jaar waarin ik weer ouder word. En rimpeliger en ietsje dikker. Met een beetje geluk ben ik dit jaar zelfs aan de beurt voor een leesbril. Want ook al overkomt het negentigplussers nog steeds: de kans dat ik verkracht word, wordt ieder jaar kleiner.

Vlak voor Kerstmis overleed Jyoti, een 23-jarig Indiaas meisje. In de bus werd haar vriend bewusteloos geslagen en Jyoti door zes jonge testosteronbommen zo gruwelijk verkracht en als vuil achtergelaten, dat zij later aan haar verwondingen overleed. Broek uit, pretmossel open en raggen maar.

Ook al is de kans het grootst in de leeftijdsgroep tussen 15 en 25, twaalf procent van de vrouwen in Nederland is ooit verkracht. Een op drie heeft te maken met seksueel geweld. In Zuid-Afrika heeft een vrouw meer kans verkracht te worden dan dat ze haar middelbare school afrondt. Iedere halve minuut is hier een vrouw het haasje. Iedere drie minuten een kind.

Seksueel misbruik is niet nieuw. Wel blijkt uit onderzoek dat daders lang geleden vaak psychisch gestoorden waren. De laatste decennia bewijzen de cijfers dat verkrachters zich vervelen, boos zijn op iemand of simpelweg vinden dat ze het recht hebben om een vrouw seksueel te bezitten. Ondanks dat vier van de vijf vrouwen geen aangifte durft te doen na te zijn volgekliederd omdat zij druk zijn met SOA’s, zwangerschap of therapie, voelt een derde van de daders zich totaal niet schuldig. Voor hen loopt het lekkers gratis rond op straat. De pakkans is nihil.

De maatschappij: dat ben jij, leren we. Maar wat we vooral leren is dat seks erbij hoort. Op MTV glibberen pornopopjes in zeemleer, weekblad Panorama lokt met grote jetsers en (nog getrouwde) Sylvie kleeft met haar blote billen op de streekbus. In het tv-programma Passie in de Polder kunnen fanatieke seksers een heuse pornofilm met zichzelf in de hoofdrol winnen.

Ik wacht op de overheidscampagne die uitlegt dat veertienjarigen geen pijpbeurt hoeven te geven in ruil voor een drankje in de kroeg. Waarin duidelijk wordt gemaakt dat je op straat geen “Hey mokkel, neuken?” zegt tegen vreemden en al helemaal niet in andermans borsten knijpt. Een kruistocht die vooral leert dat een lichaam persoonlijk eigendom is dat je weliswaar een ander mag geven, maar waar je zelf over beschikt.

Voordat SGP-er Van der Staaij opnieuw een hele discussie aanzwengelt over het al dan niet toestaan van abortus na verkrachting, kan hij zich misschien nuttig bezig houden met preventie en bestrijding.
In Nederland mag je dan misschien twintig uur taakstraf krijgen, in India staat voor verkrachting gewoon levenslang. Voor mij is het binnenkort tijd voor Mephisto-loafers en een regenkapje. Da’s wel zo veilig op straat.

jaarhoroscoop 2013

Gaves mag je niet verwaarlozen. Die heb je, of die heb je niet. Via een workshop “ontvang je chakra’s” weet ik dat ik de toekomst bijna onfeilbaar kan voorspellen. Om u van dienst te zijn heb ik vandaag, na het wegwerken van de laatste oliebol, mijn kamer gezuiverd met verdrijvingswierrook. Dat geeft me altijd enorm veel ruimte voor mijn chakra’s. Via Uranus voorspel ik dan ook het volgende:

Januari is dit jaar een goede maand om voornemens te maken. Na 2012 wordt 2013 door velen letterlijk ervaren als een nieuw begin. Hoe spontaner u bent in 2013, hoe meer toevallige ontmoetingen u zullen overkomen.

Indien u een partner heeft, kunt u rond de 14^e februari een lief gebaar verwachten.

Na een koude start, zal alles in het voorjaar makkelijker gaan. Tussen februari en november krijgt u de kans om een goede daad te verrichten.

Door veranderingen in kosmische energiebanen blijft u een hekel houden aan mensen die liegen. Dit zal in 2013 het hele jaar zo blijven. Vermijd personen die bot en onbeschoft uit de hoek komen. Sommige sterrenbeelden zullen hiervan hinder ondervinden, anderen hebben hier nauwelijks last van.

Eind april schuiven Mercurius (de communicatieplaneet) en Pluto over elkaar heen. Ik zie hierbij vooral de kleur oranje. In deze periode kan een gesprek met een Maagd, Waterman, Vissen, Schorpioen, Boogschutter, Steenbok of Tweelingen veel effect hebben.

U heeft een financiële meevaller aan het einde van de maand mei.

In de maand juli of augustus kunnen de meesten onder u veel vrije dagen verwachten. Ik zie wat esoterische ontwikkelingen, met name in de zomermaanden, misschien een lange reis?

Na augustus wil de zon in het zevende huis stralen! De binnenplaneet laat een duidelijke wijziging zien binnen uw persoonlijke groei, met andere woorden: u ontwikkelt zich tussen augustus en december!

Rond de herfst piept de planeet Mars meer door de nevel heen. Sommige sterrenbeelden profiteren van deze elliptische fase. Prettig nieuws zal in deze periode goed vallen.

In december verandert de atmosfeer danig. De coördinaten verschuiven hier, waardoor de ascendanten meer zullen rijzen. Ik voorspel dat u in deze periode feest zult vieren.

Op persoonlijk vlak voorziet het heelal dat u ergens dit jaar wordt gekwetst. Dat kan ernstig pijn doen. Een bergkristal onder uw hoofdkussen kan dan helpen. Op financieel gebied kunt u dit jaar grote problemen krijgen indien u rekeningen niet tijdig of helemaal niet betaalt. Met ontspanningsyoga of Zen-meditatie maakt u een grotere kans om dan tot rust te komen.

Van algemene aard zie ik dat er in 2013 een zeer beroemd showbizzkoppel gaat scheiden. Ook zal een prominente politicus zich terugtrekken. Een lid van een Europees koningshuis gaat bevallen. In een laatste halo las ik nog dat er dit jaar mooie momenten zullen zijn maar dat er helaas ook vervelende dingen gaan gebeuren.

Gelooft u niet in voorspellende gaven? Laten we dan volgend jaar deze horoscoop eens controleren. Zoals gezegd, ik heb een gave. Ik weet zelfs wat u op dit moment leest. Ik zie… ik zie de letters… K... A.. R... M... A... N... I... E...