dronkenmanspraat

Erwin en Mariska heten ze, ik weet het nog precies. Ze kwamen uit Apeldoorn en mijn ex en ik ontmoetten hen op vakantie. We logeerden in een prachtig château in Frankrijk, vol nostalgie, harnassen en fluweel. Het enige dat niet in het plaatje paste, was de vrolijke bos rode plastic tulpen in het antieke lampetstel. Als je de stekker in het stopcontact duwde, want stroom was er dan weer wel, verlichtten de bloemen het mahoniehouten hemelbed. Net aangekomen en met nul kennis van de weg naar het dorp, leek het ons verstandig ons op te geven voor de “table d’hote”: een gezamenlijk diner dat onze kasteelheer als hobbykok zou bereiden. Erwin en Mariska hadden hetzelfde idee gehad. Op het moment dat we informeerden naar het donkerbruine stukje vlees dat voor ons lag, kneep de kasteelheer vriendelijk lachend in zijn gezicht. Varkenswangen. Mariska schoof haar bord weg.

De volgende dag botsten we tegen elkaar op in de hal. Iedere gast was die dag elders wezen eten en dat was beter bevallen. Of we nog een afzakkertje lusten? Op onze kamer, na twee flessen witte wijn, biechtte Erwin op dat zij in hun middeleeuwse torenkamer ook een bos lichttulpen hadden staan. We rolden over de grond van het lachen en deelden broederlijk onze bus Pringles. Na nog een avond, waar we met behulp van nieuwe wijn vol bewondering Erwin en Mariska’s verschoten gele tulpen bleven aan- en uit knippen en Monsieur Château ons tijdens onze klompendans kwam verzoeken iets rustiger te doen, werden we vrienden voor het leven.

Het ritje Apeldoorn-Arnhem en vice versa bleek niet zo heel erg lang. Voor het eerst bij hen, gierden we het uit om de houten Afrikaanse krijger die Erwin en Mariska op de kop hadden getikt in een curiosawinkeltje. Toen ze hem na betaling eens goed bekeken bleek Shaka Zulu behept te zijn met een fallus van ruim veertig centimeter. Wij op onze beurt, trakteerden hen in Arnhem op minstens even afschrikwekkende Afrikaanse muziek die we in een minstens zo obscuur winkeltje vonden. We dansten geheel in thema de regendans, omdat het buiten goot. Moe en voldaan haakten we, na een paar flessen wijn te hebben verorberd, onze armen in elkaar voor een gebroederlijk “tulpen uit Amsterdam.”

Gall en Gall deed goede zaken en wij genoten net zo hard. Er waren momenten dat we elkaar alleen maar hoefden aan te kijken om het uit te proesten. Steevast namen we bij iedere visite voor elkaar een bos tulpen mee. Bij verjaardagen zorgden we altijd voor een in vermomming verpakte bus Pringles.

En toen werd Mariska zwanger, een nieuwe fase brak aan. “Nee jongens, geen wijn. Doe maar een sjuutje. Erwin hoeft ook niets.” En daar reden we even later naar Apeldoorn, bepakt en bezakt, onze bankrekening drastisch geplunderd. We zaten verstopt tussen blauwe rompertjes, knuffelbeesten, een enorme Fisher Price-garage en een plastic tas van de slijter. De flessen Chardonnay bleven dicht. We kregen precies één beschuit met muisjes bij een kopje thee, erna was er cola. Het bakje eiersalade deelden we met ons vieren en rond vijven vertrokken we met stille trom.

“Het wordt vast anders,” fluisterde mijn lief me zachtjes toe die avond. Hij kreeg gelijk. Vier dagen later las ik Mariska’s handschrift toen ik de post van de deurmat raapte. Zevenentwintig keer hebben we het getypte velletje moeten lezen. Het stond er echt. “Met de komst van onze zoon, moeten wij andere prioriteiten stellen. Jullie horen daar niet meer bij. Het ga jullie goed.” Sinds die dag drinken we enkel nog rode wijn. Pringles hebben we nooit meer gekocht.