woensdag 18 juli 2012

oma heeft altijd gelijk

Het is woensdagochtend en ik sta op het station tussen een kluitje wachtende mensen. Omdat ik onderweg ben naar een lunchafspraak knort mijn maag ontevreden. Het gerommel wordt zo hard dat ik discreet een stapje naar achteren zet.

Schuin voor me staat een oude dame naast een leuke griet. Het meisje schat ik een jaar of 20 en is snoezig om te zien. Haar blonde haar krult over het schouderbandje van het kleurige zomerjurkje. Om haar taille heeft ze een vestje geknoopt; een plastic pinguïn bungelt aan haar handtas. Ze straalt.

De vrouw naast haar straalt allerminst. Haar lippen zijn in een streep getrokken; het grijze haar streng opgestoken. De blozende wangen zijn verraderlijk. Ze kijkt ontevreden om zich heen, leunend op een wandelstok.

"Mijn leesbril", bitst de oude dame. Haar buik drilt onder het grijze vestje als ze praat. Het meisje veert op en beweegt haar lippen. Raakt dan de hand van de bejaarde vrouw aan. Ze heeft een vrolijke stem als ze de brillenkoker afgeeft. Oma luistert half, met haar hoofd afgewend tikt ze ongeduldig met haar wandelstok op het beton. Het meisje is nog steeds aan het woord wanneer oma met die stok naar een donkere man wijst. Zonder iets te zeggen tilt ze haar kin ietsje omhoog. Dan legt ze bijna onmerkbaar haar hand over haar handtas. Het meisje kijkt eerst naar de man en dan naar mij. Ze sluit beide ogen in een fractie van een seconde. Ik glimlach naar haar.

In de paar seconden dat wij oogcontact maken, klikklakt de oude dame twee keer dwingend met haar stok op de grond. Onderaan het hout zit een rubberen dop. "Niet overstappen," zegt ze. De blonde krullen dansen als het hoofd van het meisje op en neer gaat. "Jawel oma, één keertje."

Op precies het moment dat de streepmond weer open gaat, raakt de bruine stok het perron. "Nee," klinkt het synchroon met de rubberen tok. Voorover gebogen frummelt het meisje nu in haar tas. Ze heeft hem op de grond gezet en de pinguïn verschuilt zich veilig achter de flap.

De grijze dame snift uit de hoogte richting twee wannabee rappers van een jaar of 17 en draait dan haar rug naar zowel het meisje als mij."Niet overstappen. Hoeft niet. " Statig trekt ze haar vestje recht.

Ik zie het meisje aandachtig tikken op haar mobiele telefoon. "Nee oma", klinkt het geduldig. Ze scrollt over het schermpje. "Hier staat: overstappen in Amersfoort. We moeten dus één keertje wisselen".

Oma draait zich zuchtend om, wijst dan met haar stok naar het mobieltje. "Nee. Jij zit fout. Ik heb het afgelopen dinsdag nog gevraagd bij het loket. Niet overstappen".

Bij de overweg klinkt getingel. Vanaf nu kan ik geen van beiden meer horen. Het meisje komt omhoog, het opgekropen jurkje weer terug over haar knie trekkend. Dan sluit ze haar tas om de achtervolging op oma in te zetten. De spoorbomen waaieren mechanisch naar beneden. Ik versnel mijn pas, stap in het volgende treinstel en verlang als nooit tevoren naar een uitsmijter of stokbroodje. Als de trein vaart maakt, snap ik ineens precies hoe het komt dat de NS soms spontaan vermiste dames terugvindt in Sittard of Sneek.

2 opmerkingen:

  1. Je hoeft nog niet eens zo'nouder dametje te zijn......, door geklessebest samen met, of met vriendin sta je ook (maar niet vermist )zomaar op een verkeerd stationnetje (Rhenen) , eindstation van deze trein!!!!!
    Maar........slakken en mutsen komen er toch wel!!!!
    "Zonnebloem"

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja... herkenbaar. Oude mensen zijn echt wel heel erg lief maar lopen soms toch wel heel ver achter in gedachtengoed en andere. Wanneer je 1 keer iets hoort is het zo. Ik zie het helemaal voor me!

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.