lekker gepoept

Mijn kapster is vandaag van slag. Afwezig borstelt ze mijn haar. In plaats van thee geeft ze koffie.

“Is er iets gebeurd?” vraag ik.

Ze trekt haar schouders op en zucht. “Ik kreeg vanmorgen zo’n raar telefoontje. Een meneer wilde bedanken.”

“Maar dat is toch leuk, een dankjewel?”

Ze is niet overtuigd. “Meestal wel. Als iemand blij is, bijvoorbeeld. Maar dit was anders.”

Ze maakt me nieuwsgierig. “Waarom bedankte hij je dan, dat je nu zo in de war bent?”

In de spiegel zie ik dat ze haar ogen kort sluit. Dan vermant ze zich.

“Hij belde om te zeggen dat hij het gewaardeerd had dat hij gisteren in onze salon naar het toilet mocht.”

“Maar dat is toch niet raar?” Ik begrijp er niets van.

“Hij wilde even kwijt dat hij zo fijn had gepoept.” Ze spuugt het laatste woord uit. Ik trek een wenkbrauw op. Om haar te laten zien dat ik een nette dame ben, nip ik keurig van mijn koffie, alsof het voor mij volkomen normaal is dat mannen naar kapsalons bellen om dankjewel te zeggen na een opluchtende bolus.

“Hij vertelde dat hij onderweg was en in zijn auto enorme aandrang kreeg. Daarom was hij gestopt en onze salon binnen gelopen. Hij was zo blij dat hij hier naar het toilet mocht, dat hij er speciaal voor terugbelde.”

Ik begrijp het nog steeds niet helemaal. “Maar dat is toch alleen maar netjes?”

Ze rolt het snoer van de stijltang af en bekijkt me nog een keer. Dan puft een lange teug lucht door haar lippen.

“Nou,” vervolgt ze. “Hij zei dat hij heerlijk gepoept had, dat ons toiletpapier zo zacht was en dat hij flink had moeten persen. Daarna vertelde hij over zijn kringspier, de hardheid van zijn drol door het ophouden en dat hij de borstel had moeten gebruiken om alles weg te krijgen. Tot in detail!”

“Aha. En hoe reageerde jij?”

“Ik was perplex, liet hem zijn verhaal doen. Ik kon amper een woord uitbrengen.”

“Dat was precies wat hij lekker vond, zo met jullie bellen.” In mijn hoofd is het kwartje gevallen.

“Wat is daar lekker aan? Hij bleef wel een kwartier aan de lijn. Ik durfde niet op te hangen, omdat ik het zo zielig vond dat hij astmatisch was. Hij kwam amper uit zijn woorden.”

Aan de overkant van ons hoekje klimt een jongetje uit de kinderknipstoel. Zijn moeder wacht al bij de kassa. Als de voordeur dichtslaat, ben ik de enige klant. Mijn kapster trekt een pluk van mijn haar door de warme tang en kijkt om zich heen. Dan buigt ze naar me toe. “Weet je wat het meest gekke is?” Ze fluistert. “We waren gisteren gesloten!”

de jeugd van tegenwoordig

Precies zes minuten ben ik in de stad als ik de eerste winkel in marcheer. Uit mijn portemonnee grabbelde ik net genoeg parkeergeld voor één uur. Meteen in de allereerste bocht word ik al zonder pardon omver gelopen. De vrouw voor me ruikt naar kattenpis en mijn haar ziet er door de miezerregen uit als dat van Ernie uit Sesamstraat.

Ik ben in het centrum van Arnhem omdat ik een vriendin wil verrassen. In het diepste geheim heb ik voor haar een wandeltocht georganiseerd en daarvoor heb ik twee paar gympies nodig. Die heeft ze niet, weet ik.

Ik stamp langs de schappen. De goedkoopste gymschoenen kosten twintig euro per paar, en dat heb ik er niet voor over. Ik ontwijk de puppyblik in de ogen van de verkoopster die een andere klant helpt. Mijn parkeerbon is belangrijker en dus gaan mijn mondhoeken geen millimeter omhoog.

Gehaast vraag ik de caissière naar goedkope gympies. Het blonde meisje, ze is amper achttien, geeft me een stralende lach. “Ik zou u graag helpen mevrouw, maar we hebben ze niet. Pas in de zomer weer.” Dan buigt ze geheimzinnig voorover. “Ik heb het u niet gezegd, maar ik weet dat onze concurrent om de hoek ze verkoopt. Tweede straatje links!” Ze knipoogt en wijst met haar vinger de goede kant op. In plaats van dankbaar te zijn voor de gouden tip, zucht ik. Een lange zucht ontsnapt uit mijn neus. Nu moet ik weer de regen in en ben ik nog langer bezig.

In de aangeraden winkel staan ze niet. Een stevig meisje, nog geen jaar ouder dan het andere kind, ziet me snelwandelen langs de rekken. Charmant groetend staat ze opeens naast me. Met een korte knik vertel ik zonder maar de schijn van aardigheid op te houden wat ik zoek. Ze knikt. Goedkope gymschoenen verkopen ze alleen in de zomer, maar ze heeft nog wel wat restparen in het magazijn. Als ik een momentje heb, snuffelt ze met alle liefde in de rolcontainers. “Welke maat wilt u?” grijnst ze opgewekt. Haar blauwe ogen stralen als ze in haar dunne bloesje de donkere loods inloopt.

Tien minuutjes later houdt ze triomfantelijk twee paar perfecte gymschoenen omhoog. Haar paardenstaart piekt alle kanten op. “Nog met actiesticker ook. Vijf euro per paar!” Bijna huppelend loopt ze voor me naar de kassa. Ik kijk op mijn horloge. Nog twintig minuten. Als ze opschiet, kan ik nog snel naar de slager. “Ik moet ook enkelsokjes,” bits ik. Met rechte rug leidt ze me naar de sokken. “Deze hebben we mevrouw, kijk, in zwart en wit!” Ze houdt me twee pakjes voor. Dan legt ze haar hand op mijn arm en fluistert. Fronsend commandeer ik haar: “Harder!” Het meisje blijft even vriendelijk. “Als het goedkoop moet zijn mevrouw, zou ik ze ergens anders halen. Deze zijn duur en hun geld niet waard.” Ze wacht op mijn beslissing.

Vier minuten later loop ik door de beveiligingspoortjes. In mijn mond knispert het zuurtje dat ik van de verkoopster cadeau kreeg. Ik heb nog zeker tien minuten over. Als de deur achter me dicht valt, zie ik het. Buiten schijnt ineens de zon. ‘Dat ook nog,’ denk ik. Ik ben mijn zonnebril vergeten.

paarse prinses

Ineens was ze er. De vrouw met de paarse kleurspoeling door in een paarse plastic jas met bontkraag. Ze droeg een opzichtige tas van Chanel waarbij het merkje ondersteboven was vastgestikt. Haar tijgerlegging maakte het er niet beter op. Ik zat op een bankje, voor de kliniek waarin mijn allerliefste op dat moment geopereerd werd. Mijn ogen stonden glazig. Ze zat tegenover me en keek me aan, maar er kon geen lach af.

Vanuit haar jaszak klikte ze in een beweging een aansteker open met haar duim. Het was een metalen Zippo waarin een hartje was gegraveerd. Zuigend inhaleerde ze de rook van haar voorgedraaide sjekkie en bekeek me van top tot teen. Haar gezicht gaf geen krimp. Zelfs de enorme oorringen bewogen niet.

Ik keek over haar heen naar de ruiten van het gebouw waarbinnen iedere dag gestreden wordt. Voor sommigen kwam er uiteindelijk goed bericht, anderen restte het wegslikken en incasseren. De dood of de gladiolen. Ik slikte mijn tranen weg. Zo kon ik niet terug naar binnen, nog een klein momentje frisse lucht zou me goed doen.

De sigaret werd uitgedrukt op het houten bankje, een klein brandvlekje bleef over. Toen ik goed keek, zag ik dat er op hetzelfde plekje meer zwarte stippen zaten. Uit haar tas duikelde de Paarse Prinses een met diamantjes beplakte telefoon op. Haar enorme nagels toetsten driftig op de knopjes. Vanuit mijn ooghoek keek ik naar de glinsterende paarse steentjes. Op het moment dat we oogcontact maakten, borg ze het toestel resoluut op en staarde minutenlang naar de wegwaaiende wolken.

Een kale man zonder wenkbrauwen en wimpers passeerde ons. Ik ritste mijn jas iets verder omhoog. De angst voor een slecht-nieuws-gesprek zorgde voor dunne, natte streepjes die steeds breder werden. Likte ik eerst nog voorzichtig de druppels weg, ik kon ze niet meer tegenhouden. Ik brak. Mijn rug boog voorover om mijn schouders, die nu oncontroleerbaar schokten, te verbergen.

De vrouw met het paarse haar liet zich niet voor de gek houden. Ze schopte haar naaldhakken met pythonprint uit en stak op blote voeten over, richting mijn bankje. Eerst droogde ze met haar tanige handen mijn wangen. De bedeltjes aan haar armband rinkelden. En terwijl ik snikte, gaf ze me een zakdoekje en vlocht onhandig haar hele lijf om me heen en perste zich tegen me aan. Zonder ook maar een woord te zeggen hield ze me zeker tien minuten wiegend vast. Ze liet pas los toen de streekbus zich in de verte ronkend aankondigde. Haar hoge hakken tikten bij het instappen, net zolang tot de busdeuren dichtklapten. Ik keek naar het verfrommelde papieren zakdoekje in mijn handen. Het was paars.

Lelijke Wereld

Tim Ribberink. In één dag en met één advertentie wereldberoemd geworden. De jongen die zich zo gepest en bespot voelde, dat hij zelfmoord pleegde. Vrienden, medestudenten, ouders en leraren hebben niets gemerkt van het getreiter. Toch is Tim nu dood.

Kon je vroeger nog rustig met een bochel of zonder voortanden door het dorp, nu bepalen strenge regels onze status. Sporters injecteren anabolen of doping voor hun minute-of-fame en meisjes slikken in de hoop vijf kilo te vermageren en erbij te horen levensgevaarlijke stackers. Homo’s kruipen massaal terug in de kast. Geert Wilders blondeert al jaren zijn haar. Wie wil er nu buitengesloten worden? Perfect zijn is de norm. Meer voorbeelden staan op Facebook: ruige feestjes, knappe vriendinnetjes en bruine lijven in tropische oorden. Niemand twittert over zelf veroorzaakte aanrijdingen en herpesuitbraken. Het leven moet leuk zijn.

 

Jian Feng kwam er ook achter. Haar man bleek niet verliefd op haar doorzettingsvermogen en ambitie, maar op haar uiterlijk. Na veel cosmetische chirurgie strikte Jian dan wel diezelfde man; hij klaagde haar aan omdat hun liefdesbaby hem niet beviel. Te lelijk. Niet perfect. Weg ermee. Een rechter veroordeelde Jian: bedrog! Lelijkerds horen niet bij knappe mensen.

Wat verschrikkelijk voor Tim en Jian, roept Nederland massaal. Wat een afschuwelijke scheldpartijen op de website van Tim’s werk! De lompheid van de Chinese rechter! Schijnheiligheid op Facebook! Wat een idioterie dat mooie mensen meer verdienen dan lelijke!

Zo zijn wij niet. Wij doen niet mee aan de ratrace om perfectie. Wij kopen liever een bespoten, gemodificeerde komkommer dan een kromgetrokken aanhangsel vol bruine plekken. We dragen liever een Turks Nike-shirt dan een polo van de Hema. Dure vakanties worden op krediet betaald. Ruim 22 procent van de sollicitanten liegt al in de sollicitatiebrief en een op drie vrouwen draagt een push-up beha.

Het kan nog grover. De website mooiemensen.com is er alleen voor “mooie mensen die zoeken naar mooie singles.” Hun advertentie is kristalhelder. Als je door de ballotagecommissie “mooi genoeg” bevonden bent,“ mag je lid worden voor 9,95 euro per maand.” Een selectie tussen buitengesloten worden en “meetellen.” De paar duizend leden zijn inmiddels zo “mooi” dat er volgens de website “regelmatig wordt gecast door reclamebureaus en fotografen.” En, hoe handig: “Via inschrijving garanderen wij dat je niet wordt lastiggevallen door honderden mensen die vaak geen afwijzing kunnen verdragen.” Mensen als Tim Ribberink. Die vallen maar een ander lastig. Hun ouders ofzo.